Sinds 2016 is Bieke Depoorter een volwaardig lid van het befaamde coöperatieve fotoagentschap Magnum, dat in 1947 werd opgericht door onder meer Robert Capa en Henri Cartier-Bresson. Bieke Depoorter (°1986) behaalde in 2009 haar masterdiploma in de fotografie (KASK, Gent). In haar afstudeerjaar reisde ze alleen door Rusland, waar ze overnachtte bij mensen thuis en hen portretteerde. Dit leidde tot de publicatie van het boek Ou Menya (Bij mij) in 2011.

In 2014 publiceerde ze haar tweede kunstboek, I am about to call it a day waarin ze intieme momenten vastlegt van haar ontmoetingen met mensen tijdens haar reis door Amerika. Hetzelfde deed ze ook in Egypte, waar ze ook bij mensen thuis overnachtte en hen in hun intieme privéruimtes fotografeert. Deze onderneming kreeg als titel In between. In het magazine Ons erfdeel verscheen in 2014 de volgende beschrijving van die werkwijze:

Bieke Depoorter toont ons het blote overleven: kleden, voeden, beschermen, jezelf en het leven wat mooier maken, de tijd doden. Ze legt momenten tussen dag en nacht vast waarin we ons in onszelf keren. Verveling druipt van de scènes: op bed liggen, sigaretje roken, nagels lakken, staren. Maar de levenskracht en familiale banden lopen dwars door het gefixeerde beeld. Vooral levenslustige kinderen laten zich niet kisten. Je hebt altijd je been nog om recht naar de hemel te leren wijzen. En er is de alomtegenwoordige televisie om licht uit te stralen. Bieke Depoorter zoent met haar foto’s gastvrije mensen een goede nacht. ’s Ochtends neemt ze alweer afscheid, op weg naar nieuwe, intense ogenblikken om te delen..."

Depoorter stelde nadien haar eigen positie als fotograaf en als buitenstaander meer en meer in vraag. Dit resulteerde in heel uiteenlopende en diepgaande projecten! 
Zo maakte ze in 2015 samen met Mattias De Craene haar eerste kortfilm, 'Dvalemodus' waarin ze de beklemmende sfeer van het noorden heel raak weergaf. Deze film was te zien in het Moma New York naar aanleiding van 70 jaar Magnum. 
In 2017 ontving Bieke Depoorter de Prix Levallois voor haar reeks As it may be. Hier bracht ze haar foto’s terug naar Egypte waar ze de bevolking commentaar liet geven op dit werk. Deze zelfbevraging over haar rol als fotograaf leidde tot de publicatie van het gelijknamige boek.

Waar het bij haar eerste projecten vooral ging over korstondige ontmoetingen veranderde dit gaandeweg in langere engagementen en reeksen die ze verder blijft uitdiepen. Zo is ze nu al een tijd bezig aan de reeks Agata, over een ontmoeting met een intrigerende Parisienne in een stripteasebar.

 "Ik vind het tof om ergens te zijn, niet speciaal om te fotograferen maar om te kijken en de sfeer op te nemen die dan later in foto's terugkomt. Agata danste daar. We begonnen te praten en de volgende dag ben ik haar -op haar verjaardag- beginnen fotograferen. Het was niet de bedoeling om een langer project met haar te doen. Ik heb niet de nood om iemand opnieuw te fotograferen, maar bij Agata was het anders... Er waren zoveel verschillende Agata's, ook al had ik haar nog maar twee dagen gezien. Plots wou ik alleen met haar portretten maken. "

De twee werden vriendinnen en Depoorter trok zelfs met Agata naar Athene en Beirut.
"Onze relatie werd sterker en sterker. Ik gebruik Agata om mijn verhaal te vertellen en Agata gebruikt mij om haar verhaal te vertellen. Ze wil heel graag in een film spelen en is hard op zoek naar wie ze is. Het is een echte wisselwerking of samenwerking geworden. Agata krijgt steeds meer invloed op mijn werk. De foto's zijn letterlijk van mijn hand en Agata schrijft nu ook bij de foto's over haar ervaringen: hoe ze veranderd is sinds ze mij kent. Maar ook over hoe ze zichzelf en haar verschillende identiteiten ziet, en over onze relatie." 

Ook blijft Bieke Depoorter sinds 2015 verder werken aan de reeks Michael. Ook hier gaat het over een ontmoeting, in dit geval met een mysterieuze man in Portland, die nu spoorloos verdwenen is. Samen met haar broer en mediakunstenaar Dries Depoorter maakte ze een buitengewone multimedia-installatie waarbij ze met behulp van gezichtsherkenning en open source camerabeelden proberen om die man terug op het spoor te komen.

Kortom, het oeuvre van Bieke Depoorter is zeer veelzijdig geworden en toont dat ze als kunstenaar bijzonder veel facetten belicht en niet meer eenzijdig te catalogeren valt onder alleen maar fotografie!

website