Sarah Eechaut - fotografie

Nathalie Van der Massen - textiel

 

 

Met Satori brengen we foto’s van Sarah Eechaut en textielwerken van Nathalie Van der Massen.

De term Satori past bij het oeuvre van beide kunstenaressen. In hun werk zit een zekere verstilling die je begrijpt wanneer je het ziet.

Satori is afgeleid van het Japanse werkwoord satoru en is een stap op weg naar verlichting. Het is een tijdelijk inzicht, een plots snappen. Soms sta je voor een werk en voelt het meteen goed.

Het is een innerlijke en intuïtieve belevenis die moeilijk te beschrijven valt en zich buiten het veld van de logica bevindt.

Satori bekom je in het zenboeddhisme door het beoefenen van 'zazen'. En niets doen is daar een essentiële stap in. Tijd nemen en de dingen laten gebeuren. Rustmomenten zijn heel belangrijk en laten toe om dan in een latere periode op een intensere manier productief te zijn.

Afstand nemen van de dingen is voor iedereen, en zeker voor kunstenaars, essentieel. Deze reeks adembenemende beelden kwam tot stand toen Sarah in Italië verbleef op een inspirerende plek.

Ook Nathalie Van der Massen reflecteert in haar werken haar eigen natuur. Na haar studies grafisch ontwerp en textielontwerp (met stages in Nederland en Italië en ook bij kledingontwerper Christian Wijnants) was ze op zoek naar een tactiele benadering van de dingen en dat vond ze in het werken met draden en stoffen. Ondertussen is ze veel gevraagd en maakt ze diverse toepassingen in de designwereld. Typerend is haar voorliefde en gevoel voor natuurlijke materialen en texturen.

Met de expo Satori hopen we u een inzicht te brengen door de confrontatie met deze fragiele werken. We hopen u alleszins te verrassen met deze bijzondere combinatie.

De expo Satori in Galerie 10a loopt tot 28 maart 2021 en kan bezocht worden op za en zo van 14 tot 18u of op andere momenten na afspraak.

Galerie 10a
Zolderstraat 10 a
8553 Otegem

Gelieve de gekende Covidmaatregelen na te leven. 

 

.

 

Met Assembled Stories brengen we de werelden samen van Sarah Pschorn en Brecht Vandenbroucke.
We combineren de frisse keramische sculpturen van Sarah Pschorn uit Leipzig met de kleurrijke satirische tekeningen en schilderijen van Brecht Vandenbroucke uit Antwerpen.

Sarah Pschorn is een experimentele objectenmaker die verschillende materialen en technieken integreert in haar sculpturen. Ze verwerkt glas of andere gevonden objecten in haar werk. De kunstenares vertrekt van de vaas als oervorm en voegt daar haar eigen creaties aan toe.
Haar werk draagt een zekere melancholie in zich en refereert naar vroegere kunststijlen.  Zelf  vergelijkt ze haar werk soms met frivole kledij.

De kunstenares woont en werkt in Leipzig en had vorig jaar een residentie in het  Kuenstlerhaus Gerhard Marcks in Ahrenshoop bij de Baltische zee.

 

Van Brecht Vandenbroucke brengen we recente tekeningen en schilderijen waarin het gaat over de culturele waarden en normen van onze hypergeconnecteerde wereld. In zijn werk duiken iconische figuren op uit tekenfilms, strips en popcultuur die de kunstenaar verwerkt om te komen tot een nieuwe betekenis.

Brecht Vandenbroucke peilt op een humoristische manier naar de verschillende lagen van het begrip identiteit. De kunstenaar behandelt onze omgang met sociale media en bespreekt thema’s als vrijheid, censuur, taboes…  Hij heeft het over het individu tegenover de groep, het rationele tegenover het irrationele om maar enkele thema’s te noemen en danst daarbij voortdurend tussen parodie en satire.

Brecht Vandenbroucke is als beeldend kunstenaar, auteur, illustrator en striptekenaar veel gevraagd op stripfestivals wereldwijd en maakte al illustraties voor de NY Times, Le Monde …. De kunstenaar had met “Art is comic” een mooie show in het streetartmuseum MIMA in  Brussel en publiceerde al verschillende boeken. Zijn recent verschenen boek Shady is te verkrijgen in onze galerie. Het is een verzameling grappen over zijn alterego Shady Bitch.

 

Wees welkom!

 

EXTRA: KABINET JOHAN TAHON: Als eerbetoon aan de eerste grote overzichtstentoonstelling van Johan Tahon in het MOU, Museum van Oudenaarde openen we ook een kabinet met werken van Johan Tahon in de bibliotheekruimte vooraan. We hebben opnieuw hele bijzondere werken beschikbaar en kunnen de expo UNIVERSUS (curator Arie Hartog) alleen maar aanraden! Deze loopt nog tot 30/9 in Oudenaarde. Alle info op de site van het MOU: www.mou-oudenaarde.be/universus

 

De expo Assembled Stories  in Galerie 10a loopt van 15 mei tot 20 juni 2021  en kan bezocht worden op za en zo van 14 tot 18u of op andere momenten na afspraak.

Galerie 10a
Zolderstraat 10 a
8553 Otegem

Gelieve de gekende Covidmaatregelen na te leven. 

 

 

With Assembled Stories we bring together the worlds of Sarah Pschorn and Brecht Vandenbroucke.
We combine the fresh ceramic sculptures of Sarah Pschorn from Leipzig with the colorful satirical drawings and paintings of Brecht Vandenbroucke from Antwerp.

Sarah Pschorn is an experimental object maker who integrates different materials and techniques into her sculptures. She incorporates glass or other found objects into her work. The artist starts from the vase as a primal form and adds her own creations to it.
Her work carries a certain melancholy and refers to earlier art styles.  She herself sometimes compares her work to frivolous clothing.

The artist lives and works in Leipzig and last year had a residency at the Kuenstlerhaus Gerhard Marcks in Ahrenshoop near the Baltic Sea.

 

From Brecht Vandenbroucke we bring recent drawings and paintings that deal with the cultural values and norms of our hyper-connected world. In his work, iconic figures emerge from cartoons, comics and pop culture that the artist processes to arrive at new meanings.

Brecht Vandenbroucke probes the different layers of the concept of identity in a humorous way. The artist deals with our relationship with social media and discusses themes such as freedom, censorship, taboos... He talks about the individual versus the group, the rational versus the irrational, to name but a few themes, constantly dancing between parody and satire.

Brecht Vandenbroucke is a visual artist, author, illustrator and cartoonist in great demand at cartoon festivals worldwide and has already created illustrations for the NY Times, Le Monde .... The artist had a great show with "Art is comic" at the street art museum MIMA in Brussels and has already published several books. His recently published book Shady is available in our gallery. It is a collection of jokes about his alter-ego Shady Bitch.

 

Be welcome!

 

EXTRA: CABINET JOHAN TAHON: As a tribute to the first major retrospective of Johan Tahon in the MOU, Museum of Oudenaarde, we will also open a cabinet with works of Johan Tahon in the library space at the front. We again have very special works available and can only recommend the UNIVERSUS exhibition (curator Arie Hartog)! It runs until 30/9 in Oudenaarde. All info on the site of the MOU: www.mou-oudenaarde.be/universus

 

The exhibition Assembled Stories in Gallery 10a runs from May 15 to June 20, 2021 and can be visited on Sat and Sun from 14 to 18h or at other times by appointment.

 

Please respect the known Covid regulations. 

 

Laatste weekend: zaterdag en zondag doorlopend open van 11u tot 20u. 
 

Bart De Zutter
Michaël de Kok 
Sarah Eechaut
Lode Laperre
Johan Tahon
Nathalie Van der Massen

 

9 juli - 22 augustus

Zeedijk - Knokke 611, 8300 Knokke-Heist

We wensen jullie een deugddoende zomer toe en steeds welkom aan zee!

John en Veerle

0495 57 60 31

We nodigen jullie graag uit voor het openingsweekend van de expo Environs op 25 en 26 september. De galerie zal dan open zijn op zaterdag en zondag vanaf 11u tot 18u.

 

Met Environs brengen we tekeningen en sculpturen van de beeldhouwer Johan Parmentier die getuigen van een diepe stilte en innerlijke kracht.

Environs heeft zowel in het Frans als in het Engels de betekenis van omgeving, de nabijheid. Dit gaat zowel over het landschap, maar ook over de ruimtelijkheid binnen zijn oeuvre.

Volumes, vlakken en lijnen uit die natuurlijke omgeving worden sculpturaal vertaald en gecondenseerd naar eenvoudige tekeningen en beelden in brons, composiet en gips.

Hierover vertelt Johan Parmentier:
 

De ervaring zich gebonden, verbonden te voelen met een plaats of omgeving geeft mij een ongelooflijk gevoel van vrijheid.

De impact van die omgeving -de vormen en lijnen van velden, akkers en bomen- is een bron van energie en een poort op de wereld.

De krachtlijnen in mijn sculpturen en tekeningen haal ik uit dagelijkse observaties van die ruimtelijke realiteit.
Het vormgeven en ontginnen van die ervaring is de essentie van mijn beeldend werk.

 

Naar aanleiding van deze solo presenteren we ook de publicatie Environs.

 

 

Hopelijk tot binnenkort! 

 

John en Veerle

Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

 

 

 

 

Met de duoshow Delta Dreamers brachten we nieuwe fotowerken van Liesbeth Marit en recente schilderijen van Nico Vaerewijck. De titel slaat op vertakkingen, op meanderende ideeën. In het magazine Collect – een magazine gericht op kunstverzamelaars-  kregen we in het recente novembernummer al een artikel van Christine Vuegen. Hierin schrijft ze over beide kunstenaars:

‘Hun werk heeft iets cinematografisch en doet dromen. De opkomende schilder Nico Vaerewijck vertrekt van een foto of een filmstill die hem verrast. Vaak politiek of maatschappelijk geladen, en met figuratie die bijna onder de verf verdwijnt.
 

Nico Vaerewijck is een hedendaagse schilder pur sang. Zijn werk bevindt zich in het spanningsveld tussen abstractie en figuratie. Vaerewijck heeft een passie voor de materiële kwaliteiten van de verf. Die liefde voor verftextuur uit zich in een op het eerste gezicht nonchalante verftoets, een schilderstijl die je gerust intuïtief kunt noemen. Daarnaast wordt zijn stijl gekenmerkt door een gewaagd coloriet in combinatie met een vanzelfsprekend gebruik van drippings.
Die suggestieve toets roept vragen op over wat er nu precies aan het gebeuren is. En door schilderijen in reeksen te plaatsen gaat de betekenis over van het ene naar het andere doek en maak je als toeschouwer associaties die steeds kunnen wisselen.
 

Liesbeth Marit volgde haar eigen artistiek parcours, van schilderkunst tot ruimtelijke installaties, van film tot fotografie en weeft die verschillende kunstvormen nu in elkaar.

Vuegen: ‘Liesbeth Marit, al bekend van films en foto’s brengt tijdens de pandemie materialen mee van boswandelingen. Ze maakt er maquettes mee, ze beschildert achtergronden, ze werkt met licht en neemt foto’s. De scènes verschijnen als een droom. Of een eigentijds sprookje?’

In haar fotografisch werk blijft het geflirt met cinema en ontwaar je een fictief universum: een verleidelijke vrouw met vier benen, een zeemeermin oog in oog met een hond  aan de rand van een nachtelijk zwembad, een ijsgodin tegenover een rij verwoeste bomen…

De surreële, ludieke en soms wat onheilspellende foto’s van Liesbeth Marit hebben zeker picturale kwaliteiten en haar kleurgebruik en cadrages verraden dat Marit eerst een opleiding schilderkunst volgde.
 

Met Delta Dreamers tonen we werken die alleszins een ‘ filmische feel’ bezitten. De beelden zijn als stills uit de labyrintische verhalen van onze slaap.
De foto’s en schilderijen lijken deel uit te maken van een groter verhaal. Wat broeit er onder het oppervlak? En wat wacht daar om uit te breken: verlangen, vervreemding, schoonheid, verwondering, mysterie, onrust?

Kom het gerust ontdekken op onze komende expo Delta Dreamers.

 

De expo loopt van 20 november tot 26 december. Op 25 december zijn we gesloten, maar op tweede kerst is de expo nog een dag te zien.

Welkom!

Galerie 10a

Zolderstraat 10a

8553 Otegem

Za en zo van 14 tot 18u (of na afspraak voor andere momenten.)

Gelieve de geldende Covidmaatregelen na te leven.
 

 

 

Vanaf 19 februari presenteren we de tweede solotententoonstelling van Lode Laperre. Na de goed onthaalde expo Naevus (2019) tonen we een reeks nieuwe schilderijen en sculpturen onder de titel Eidolon. De titel slaat op de realiteit, de visuele wereld als getuige en restant van wat er niet meer is. Wat men ziet, is slechts een schijnbeeld: Eidolon. Deze term komt uit het Grieks en betekent “illusie” of “schaduwbeeld”.

De nieuwe werken zijn grotendeels gecreëerd in een voormalige Subaru-garage die binnenkort gesloopt wordt. Enkel de getuigen en restanten – de schilderijen – zullen nadien overblijven. “Subaru” is Japans voor “verenigen” en het bijzondere is dat Lode Laperre al jaren gefascineerd is door oosterse beschavingen en beeldculturen, die hij laat ademen door zijn werk. Onder de titel Subaru creëerde de schilder een reeks doeken op groot formaat met verrassende nieuwe beeldelementen en schildertechnieken.

De filosoof Jean Paul Van Bendegem zal de expo openen. Hij schreef een intrigerende tekst voor de nieuwe kunstmonografie Eidolon die wij met trots voorstellen.

Van Bendegem: "Naar een doek van Laperre kijken is als naar een heraclitische rivier kijken: hoelang je ook blijft kijken, nooit zal je tweemaal hetzelfde zien. Want bij een tweede blik is de eerste blik de onderlaag geworden van een palimpsest, ingenomen door die tweede blik, wachtend op een derde, een vierde blik ... om een nooit eindigende structuur te vormen. Mag dit dan een eidolon genoemd worden?"

Uit die fascinatie voor oosterse invloeden kwam het idee om een podcast te realiseren onder de titel Het Gele Gebaar. De opnames vonden plaats in het museum van Deinze, het Mudel, dat werken van Lode Laperre in de collectie heeft. De moderator van deze podcast is radiojournaliste Greet Op de Beeck en de gastsprekers zijn prof. Filip Caeldries, prof. Hans De Wolf, minister Koen Geens en prof. Jean Paul Van Bendegem. Zij geven elk vanuit hun vakgebied hun visie op dit thema.

De podcast zal gereleased worden op 22.02.2022 en dit zal ongetwijfeld een extra dimensie toevoegen aan deze unieke expositie.

Lode Laperre stelde al verschillende keren tentoon in Taiwan en ondertussen ook in China. Gaandeweg is zijn fascinatie voor de oosterse beeldculturen zijn werk binnengeslopen. Zo vertonen recente werken bijvoorbeeld sporen van Japanse houtsnedekunst (Hokusai, Hiroshige, enz.). Dit in combinatie met de gulden snede, een verhouding die vooral gecultiveerd wordt in de westerse kunstgeschiedenis. Een ander werk kan dan weer in diverse richtingen gelezen worden. Je ziet een abstract schilderij, maar omgekeerd is het een Japanse pilaarprent, en verder verhult het een onmiskenbare verwijzing naar een icoon uit de Europese schilderkunst, namelijk de monumentale ‘Nymphéas’ van Monet (Musée de l’Orangerie in Parijs).

In zijn Subaru-reeks laat Lode Laperre 2 picturale werelden met elkaar verstrengelen en synchroniseren. De doeken vertonen soms grillige, lineaire tekens, die zich lijken los te maken uit de achtergrond, als krassen uit een pentekening of onleesbare kalligrafische lettertekens. Een verwijzing misschien naar de vader van de kunstenaar die kalligrafie beoefende, of naar de expo die Lode Laperre had in Taiwan met de aldaar bekende kalligraaf Abe Tsai.

In de gelaagde doeken kun je verrassende wenken lezen van de oosterse wereld die Lode Laperre zo boeit.

Kom dit ontdekken op de solotentoonstelling Eidolon van 19 februari tot 27 maart 2022.

 

Welkom!

John en Veerle

Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

Za en zo van 14 tot 18 u of op andere momenten na afspraak.

Gelieve de geldende COVIDmaatregels te volgen.

 

 

* Boven zie je een detail van het grote werk Subaru Manga, 180 x 140 cm, acrylverf op doek, 2021.
Het integrale werk kun je zien als bijlage.

 

Anne Marie Laureys

Stefan Peters

Van 14 mei tot 19 juni brachten we de expo Solid Soil waarbij we kleisculpturen presenteerden van Anne Marie Laureys met schilderijen van Stefan Peters.

Het was de eerste keer dat de Hasseltse schilder Stefan Peters te zien is bij ons. Anne Marie Laureys had eerder al een duo met de fotograaf Nick Geboers tijdens de expo Høst.

Het is een combinatie waar we zeker naar uitkeken en die heel bijzonder was. Vorig  jaar werden er drie werken opgenomen van Anne Marie Laureys in de collectie van het Metropolitan Museum of Art in New York (The MET) en we kunnen dan ook gerust stellen dat dit werk internationaal gesmaakt wordt. In diezelfde metropool stelt Anne Marie Laureys Ceramics regelmatig tentoon in de Jason Jacques Gallery die een vertegenwoordiging kent van topkeramisten uit de hele wereld. Op hun site beschrijven ze haar passie voor klei en haar steeds verdergaande experimenteren met de draaitechniek:

The current iteration of her critically acclaimed work arose from the desire to maintain the clay’s tactility and the exciting potential of the medium, in tandem with satisfying a need to test its limitations.

Hier vond ik ook een treffende beschrijving van een opmerkelijk spanningsveld:

The tension that holds her sculptures together comes from the dissapearing between interior and exterior. The cloud-like solids approach the vessel not only as a frame or container for void, but as void itself— thought this is not to say that these pieces are empty, for Laureys conceives of her vessels as “metaphors for feelings.” The deconstruction and dissapearance of the lip, traditionaly the vessel’s barrier between interior and exterior, is one of Laureys’ trademark boundary-pushing methods. Another is the spacious, warped forms that emerge after Laureys throws on her wheel and sculpts with her fingers. In her words, the work “hides the inside while framing the outside.”

Met haar eigenzinnige bewerking van klei en glazuur zoekt Anne Marie Laureys telkens weer grenzen op. De eeuwenoude draaitechniek is voor haar het concept ‘an sich’. Ze start met een reeks op de schijf gedraaide vormen die ze dan bewerkt tot een nieuw geheel. De klei zelf is de kern van haar inspiratie en intuïtief komt ze tot gedraaide en vervormde sculpturen die een heel eigen volume, huid, textuur en kleur krijgen. Door herhaaldelijk te bakken en te glazuren komen er sculpturen die de verbeelding prikkelen. De kunstenares kreeg hiervoor al mooie erkenning en zit in belangrijke collecties wereldwijd.

Ook Stefan Peters krijgt internationale belangstelling. Als schilder laat deze kunstenaar zich opmerken door zijn gestuele techniek. In de reeks van Vista’s of uitzichten construeert de schilder meditatieve landschappen die refereren naar de sfumatotechniek van de oude meesters.

Al schilderend brengt Stefan Peters aardse landschappen tot leven waarin je kunt verdwalen. De kunstenaar vertrekt voor die Vista’s puur uit de verbeelding.

Het oerelement aarde in de titel Solid Soil is makkelijk te verbinden met beide kunstenaars. Anne Marie Laureys vertrekt letterlijk van aarde en transformeert gedraaide klei tot sculpturen met een heel bijzondere textuur. Door verschillende bakfases krijgen de sculpturen een korrelige en aparte structuur met verglijdende kleurtonen die telkens verwonderen.

Die tactiliteit voor de materie zit ook in de schilderijen van Stefan Peters. Door de intensiteit van de borstelstreken krijg je een suggestie van herkenbare natuurelementen.                                           

Volgens Mark Kinet staan de Vistas en andere (ver)gezichten van Stefan Peters los van ons kijken van alledag:

Het zijn volledig imaginaire voorstellingen die slechts al schilderend ontstaan.(…) Terwijl de schilderkunst eerst evolueerde van figuratie naar abstractie, verkiest Stefan Peters voor alle duidelijkheid de omgekeerde weg. De idee krijgt vorm met figuratieve componenten.
Ze alluderen op de realiteit maar ze zijn paradoxaal ontdaan van elk realisme. Lijnen en loutere schetsende borstelstreken evoceren weliswaar herkenbare patronen van bomen en struiken, van bergen en valleien, van vluchtende wolken of glinsterende rivieren.
Je kan je in deze landschappen verdiepen of verliezen, je kan er reizen of verdwalen.

Over dit aspect van het landschap vond ik boeiende beschouwingen in Ton Lemaires boek ‘Met open zinnen’. De cultuurfilosoof Ton Lemaire kan als geen ander beschrijven wat het landschap met een mens doet en ik was geraakt door zijn metafysische teksten die ik jullie zeker kan aanbevelen.

Het boek staat vol van de rake beschrijvingen:

De vervlechting van ons leven met de buitenwereld manifesteert zich bij uitstek in de betekenis die landschappen voor ons kunnen krijgen. Wanneer we terugdenken aan bepaalde gebeurtenissen in ons leven, rijzen vaak tegelijk ook de landschappen op met hun kleuren en geuren en hun atmosferen waar zich die gebeurtenissen hebben voorgedaan. …

Ton Lemaire spreekt ook over innerlijke landschappen en hij merkt op dat we doorheen ons leven vermengingen maken van echte landschappen met imaginaire en die zijn volgens hem op vaak onontwarbare wijze met elkaar verstengeld.

Onze kijk op het landschap hangt samen met onze eigen perceptie en we kijken ook anders naar het landschap doorheen de verschillende seizoenen.

Ton Lemaire: De lente blijft de tijd van het ontluiken, van de hergeboorte van het leven na de verstarring van de winter. De zomer is het getijde van groei, van warmte en volheid, de herfst dat van de oogst en het afscheid van de zomer, de winter ten slotte betekent doodsheid en stagnatie maar ook huiselijkheid en bezinning. In zijn geheel genomen is een jaar dus een cyclus van expansie en inkeer, van openen en sluiten.

Lemaire brengt bespiegelingen over de elementen water, lucht en aarde. Ook in de tekst van Kinet komen deze oerelementen aan bod.

Kinet:

Elk landschap kent een horizontale scheiding tussen bovenaan de lucht en onderaan de aarde.(…)

Ze verzinnebeelden wat mij betreft het Apollinische en het Dionysische.

De hemelse reflecties van de Heer en de donkerte van moeder aarde.

De klaarte van de rede en de schier amorfe vormen van ons altijd min of meer raadselachtige

daarbeneden.

 

 

 

 

 

We nodigen je graag uit op de opening van de expo Sea of Teeth op donderdagavond 22 september om 19u30. ‘Sea of  Teeth’ brengt drie kunstenaars: Catherine Lemblé, Johan Tahon en Bart Vandevijvere.
 

Sea of Teeth: over het onverwachte

‘Sea of Teeth’ is de titel van één van de foto's van Catherine Lemblé waarop ijspegels aan de kustrand wel tanden lijken. Die associatie is een spel van de verbeelding en een wezenlijk aspect van kunstbeschouwing.
De foto heeft raaklijnen met de twee andere kunstenaars. De wonderlijke schoonheid van de ijsstolling, dat beeld van die knabbelende golven, past bij het onverwachte, een wending die Bart Vandevijvere en Johan Tahon graag creëren in hun werken.

Laatst stond in de krant een stukje van Jeroen Olyslagers waarin hij het had over dat onverwachte en die verwondering tijdens het maakproces.

Onder de titel ‘Verwantschap voelen is al even mysterieus als creativiteit beleven’ (De Morgen, 16 augustus 2022)’ stemde de columnist in met de woorden van Johan Tahon over hoe je als kunstenaar verwonderd kunt zijn van jezelf tijdens het creëren en hoe dat niet altijd in woorden te vangen is.
Ook Catherine Lemblé laat het onverwachte toe, omdat ze haar foto’s neemt met een analoge camera. Het resultaat ziet ze pas achteraf. Dat zorgt ervoor dat ze zich op een intuïtieve manier verhoudt tot het onderwerp. Ze is niet bezig met vastleggen of nabootsen, maar probeert de omgeving te interpreteren.

Een ander raakpunt is de kleur wit. In de foto’s van Catherine Lemblé treffen we allerlei witnuances. Bij Bart Vandevijvere is er die witte ruis (white noise?) die zijn geschilderde composities deels bedekt en bij Johan Tahon zijn er die kenmerkende drippings. Al jaren overgiet Tahon zijn sculpturen met melkachtige en zilverkleurige glazuren of vloeibare gips.

Dit alles is een eerste vergelijkend kijken. Maar de gelaagdheid en verwijzingen gaan dieper.

Into the depth

Bij Catherine Lemblé schuilt er achter de idyllische foto’s een zoektocht naar de perceptie en betekenis van afgelegen ‘ongerepte’ plekken. Deze Brusselse fotografe verbleef reeds meermaals in Spitsbergen en maakt kanttekeningen bij stereotype beelden van de sublieme wildernis. Geïnspireerd door literatuur en ontmoetingen, richt ze haar focus op vrouwen die het noordpoolgebied trotseren.
Lemblé zegt daarover: ‘De wildernis was volgens de grootse verhalen vaak iets dat bijna uitsluitend voorbehouden was aan mannen, die er schijnbaar altijd iets wezenlijks konden

ontdekken over zichzelf. Als een vrouw besliste om op haar eentje deze elementen te trotseren, werd ze vaak en vreemd genoeg als krankzinnig bestempeld.

Deze mannelijke blik wordt nog steeds doorgetrokken in de literatuur erover, waarbij deze (arctische) landschappen vaak gefeminiseerd worden. Met dit project zoek ik naar een

beeldtaal die zinspeelt op dit register aan metaforen, dat zowel opgaat voor vrouwen als voor de natuur en deze in vraagt stelt.’
 

Met het project Only Barely Still brengt de fotografe een discours naar voren over de rol van de onderbelichte aanwezigheid van de vrouw in die arctische landschappen.
 

Tussen toeval en beheersing

Bij Bart Vandevijvere gaat het niet alleen over het zoeken naar een fraai eindbeeld. Je ontdekt in zijn doeken een schilderkundig proces. Onder invloed van muzikale impulsen tast deze schilder al jarenlang grenzen af. Door verflagen weg te wassen, te overplakken, weg te schilderen of toe te voegen, doemen er telkens nieuwe werelden op en krijg je schilderijen-in-schilderijen.

Els Wuyts omschrijft het als volgt: 'In zijn wereld ontstaat, kantelt, wentelt elk moment en is elke houvast voor even een nieuwe ontdekking. Een kettingreactie aan ervaringen ontstaat.'

Frederik Van Laere spreekt zelfs van erosie in zijn schilderijen en heeft het over een gelaagde kwaliteit. ‘Bart Vandevijvere lost verf op, maakt ze stroperig, klopt ze soms vol lucht als een betere sabayon, laat ze half stollen, opnieuw desintegreren, wast ze weg, onderbreekt haar gesluier en de loop van haar druipers nu eens niet, dan weer voorzichtig, of een enkele keer abrupt met een baan tesa-tape. Tijdens dat proces flirt hij continu met het verval van structuren, met de afgrond van chaos, maar met een blijvende en dwingende ambitie van controle.’

De kunstenaar bespeelt voortdurend de grens tussen toeval en beheersing en wat je ziet, op of in een doek, is dubbel: aan de ene kant lees je alle sporen van het creatieproces, tot een associatief beeld je opnieuw wegvoert en de verbeelding de bovenhand krijgt.

Van Laere vervolledigt: ‘Hij springt als schilder als het ware in en uit de logica, in en uit het werk ook. Hij geeft de teugels eerst een eindje uit handen, verliest zich in wat zwaartekracht en chemie doen met de verf, en grijpt dan vervolgens elders weer uitdrukkelijk in als ware auteur.’
 

Kracht van de verbeelding

In een vorige nieuwsbrief werd er al eens verwezen naar het boek ‘De wilde tuin van de verbeelding’ van Kris Pint. In dit boek pleit de auteur voor de kracht van de verbeelding als een vorm van verzet én verkenning van andere mogelijke levenswijzen. Hierin staat een interessant stuk over archetypes, een term bedacht door de Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung. Die archetypes zijn eenvoudigweg te vertalen als oerbeelden. Voor Jung herkennen we mythische oerbeelden omdat ze in ons onderbewuste zitten. De theorie fascineert nog altijd.

Waarom zijn we aangetrokken tot bepaalde beelden en waarom roepen sommige zoveel associaties op?

Dit brengt ons bij de dieperliggende essentie van de beelden van Johan Tahon. De kunstenaar zelf is zeer spiritueel en zijn meditatieve sculpturen lijken te raken aan die archetypes, aan die oervormen die onze werkelijkheid overstijgen. Zijn sculpturen roepen vragen op over de menselijke conditie die hij omschrijft als een soort universaliteit.

In essentie vormt het werk van Tahon een voortdurende zoektocht naar een hogere waarheid. De kunstenaar graaft hiervoor in zijn onderbewustzijn en zoekt voortdurend spirituele voeding in muziek, literatuur en kunst.

Sea of  Teeth: glazuren als gestolde vloedlijn, verfvegen als woelig zeewater en enigmatische foto’s van een ongerepte (?) witte wildernis, de getande zee als metafoor voor het onverwachte en de limieten die kunstenaars telkens opzoeken …

 

Met Sea of Teeth nodigen we jullie uit om die associaties te komen ontdekken en er nieuwe aan toe te voegen. We openen op donderdagavond 22 september om 19u30.
De tentoonstelling loopt dan van 24 september tot 6 november 2022.

Welkom!

John en Veerle
Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

Za en zo van 14 tot 18 u of op andere momenten na afspraak.

 

 

Bart De Zutter    

IN(U)IT

We nodigen je graag uit voor de laatste dagen van de expo IN(U)IT, de solotentoonstelling van Bart De Zutter. We presenteren sculpturen, schilderijen en foto’s.

Je kan de expo nog bezoeken op 24 december en op 29, 30 en 31 december van 14 tot 18 u. Omdat we op kerst en nieuwjaarsdag gesloten zijn openen we extra op donderdag 29 en vrijdag 30 december om dan af te sluiten op zaterdag 31 december 2022.

Met de expo IN(U)IT  kunt u recente werken bewonderen van deze kunstenaar die letterlijk en figuurlijk unieke werken maakt. We tonen voor het eerst ook intieme schilderwerken op papier, hout en andere dragers.

 

Binnen en buiten

In het boek ‘De oude wegen’ van de Britse schrijver Robert Macfarlane wordt op een intrigerende manier verwezen naar paden. Je kunt op paden net zo goed verdwalen als in de ziel. Paden verbinden niet alleen bestaande plaatsen, maar leiden je ook van het pad af, de metafysica in en brengen je zo binnenwaarts naar jezelf.

Voor Macfarlane lopen paden even zeer door mensen als door plaatsen. Ook bij Bart De Zutter lopen de paden heel complex en zijn ze verweven met een jarenlange exploratie.

 

De titel IN(U)IT slaat op de tegenstelling tussen buiten en binnen en over de ruimtelijke tegenstelling van in en uit. In bepaalde sculpturen zie je dat de kunstenaar binnenvormen heeft losgemaakt uit houten takken en stammen. Dat spel van die ruimtelijkheid zit ook in zijn andere sculpturen en beeldend werk.
De werken van Bart De Zutter dragen een poëzie in zich en weerspiegelen routes van gedachten.

Het is moeilijk om de essentie van kunst via taal weer te geven. Dat onderschrijft de filosofe Patricia de Martelaere in haar essay ‘Een verlangen naar ontroostbaarheid’. Zoals je met taal probeert vat te krijgen op de dingen probeert Bart De Zutter met zijn kunstwerken grip te krijgen op de werkelijkheid.

Delen van een geheel

De wereld van Bart De Zutter is zeer tactiel en zijn beeldend werk roept verwondering, herinneringen en mijmeringen op. Het lijkt wel alsof elk werk een deel is van een groter geheel.
Als een caleidoscoop toont ieder facet zijn schittering en kan elk deel op zichzelf staan. Zo streeft de kunstenaar naar het gevoel waarbij je op elk moment van de weg genoegdoening schept. Niet enkel het eindpunt telt, maar ook de route of het pad er naar toe.

Streeploze hemels, gesculpteerde wolken, raamwezens, transparantie, verborgenheid, volle leegtes ...
Het oeuvre van Bart De Zutter laat zich niet onder één noemer vangen en dat is ook wat je in de deze expo mag doen: op ontdekkingstocht gaan naar de veelzijdigheid van deze kunstenaar.

Met zijn kunstwerken opent Bart De Zutter nieuwe paden in onze hoofden en tekent hij kaarten waarmee we door onze innerlijke gebieden kunnen trekken.

 

Welgekomen!

John en Veerle

Galerie 10 a

Zolderstraat 10a

8553 Otegem

0495 57 60 31

 

 

Francis Bekaert

Kobe De Peuter

Elia Vanderheyden

Met Close to twilight brengen we drie kunstenaars: de schilders Francis Bekaert en Kobe De Peuter en de grafische kunstenaar Elia Vanderheyden die debuteert.

Twilight of deemstering is de toestand aan de hemel waarbij de overgang tussen licht en donker plaats vindt. Dit heb je zowel bij zonsopkomst als bij zonsondergang. Tijdens die schemering is de hemel vaag verlicht terwijl de zon zich onder de horizon bevindt. Je krijgt dan een aparte sfeer en een belichting die sfeervol is. Het markeert ook het begin of het afsluiten van de dag.

Close to twilight is de titel van een nieuw groot doek van Kobe De Peuter. Het gaf ons direct linken met de werken van de twee andere kunstenaars en de titel was geboren.

In de werken van deze 3 kunstenaars speelt het licht een grote rol en krijg je telkens een andere invulling.

Francis Bekaert
Bij Francis Bekaert krijg je intieme en sfeervolle idyllische doeken met oplichtende stukken.
Die werken kantelen voortdurend tussen abstractie en herkenning. Francis Bekaert gaat heel intuïtief te werk en laat zich ook leiden door de daad van het schilderen zelf. De voorstelling wordt bepaald al schilderend, het is dus niet zo dat de kunstenaar een bepaald plan volgt of voorontwerp. Herover zegt de schilder zelf:

Ik probeer een eigen gevoel van tijd en ruimte te creëren waarin een beeld kan bestaan. Ik laat me leiden door het werk zelf en laat me verrassen tijdens het schilderen.
Ik ontdek en verken voortdurende mogelijkheden totdat ik op een keerpunt kom, waarin de verflagen samenkomen en resulteren in een bepaalde realiteit.
Een werkelijkheid die vaag herkenbaar is, maar niet eenduidig als zodanig te identificeren is.

Francis Bekaert was in 2016 de winnaar van de Gaverprijs en het oeuvre van deze schilder echoot aan het begrip tijd. Zijn werken hebben een tijdloos karakter door hun soberheid en verstilling. 
Francis Bekaert toonden we eerder al in combinatie met de beeldhouwer Johan Parmentier. De twee andere kunstenaars brengen we nu voor het eerst.

Kobe de Peuter
Kobe De Peuter woont in de buurt van Barcelona en we volgen deze schilder al enkele jaren. In de herfstvakantie bezochten we zijn atelier in Spanje en daar waren we opnieuw onder de indruk van zijn manier van schilderen waarmee hij een unieke positie inneemt in het bestaande kunstenlandschap.

Als schilder neemt hij echt zijn tijd om schilderijen te creëren. Drie tot vier maanden aan 1 werk bezig zijn met een gemiddelde van 8 tot 9 uren per dag is voor deze schilder niet vreemd. Door zijn manier van schilderen lukt het niet om sneller te werken en dat maakt zijn werken zo bijzonder. Het zijn doeken met enorm veel detail en het is pas vanop afstand dat deze hun grootsheid openbaren.
Volgens Frederic De Meyer van The Art Couch bemerk je bij Kobe De Peuter nauw gestructureerde en zorgvuldig uitgedachte composities. Hij ontwaart een speelse omgang met het perspectief en voelt daarbij een onderhuidse spanning.

Zijn werken komen tot stand gedurende lange schildersessies terwijl de kunstenaar audioboeken beluistert of muziek. Deze acties hebben zeker een impact op zijn werk en zijn volgens De Meyer wellicht ook de voedingsbodem voor zijn meditatieve schilderijen. Hij spreekt zelfs van beeldlava waarin je eeuwig kunt verstrikt geraken.

Elia Vanderheyden
Deze jonge grafische kunstenaar die nog bezig is aan zijn masterjaar grafiek aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in  Antwerpen, construeert nieuwe beelden gebaseerd op landschappen uit zijn gameverleden en verwijst hiermee tegelijkertijd naar de grote meesters. Je ziet er de landschappen in van Caspar David Friedrich of herkent er fragmenten met Turneriaanse gouden toetsen.
Het is ongelooflijk boeiend hoe deze kunstenaar iconische beelden omvormt op zijn laptop en deze dan heel gelaagd opbouwt met zijn houtsnedes en houtdrukken. Hij maakt hierbij gebruik van artificiële intelligentie, photoshop en hedendaagse lasertechnieken, waardoor hij het eeuwenoude metier van de houtsnijkunst vernieuwt.

Elia is gebiologeerd door de natuur en onze omgang ermee. Hij fantaseert over de tijd waarop de mensheid er niet meer is en de natuur terug de bovenhand neemt. Dat thema wat in religieuze teksten Eschaton genoemd wordt, houdt hem bezig, evenals andere mythologische verhalen.
In de houtdrukken van Elia Vanderheyden herken je een spel van pixels en zijn er lichtschakeringen door de opeenvolgende druklagen. Boeiend is alleszins hoe verschillende drukken telkens andere sferen genereren.

Deze jonge kunstenaar was vorig jaar laureaat van de Frans Dille prijs, een driejaarlijkse wedstrijd verbonden met het museum Plantin-Moretus waar ze op zoek gaan naar veelbelovend talent in de teken- en/of grafiekkunst.
 

Wij nodigen jullie graag uit naar de expo Close to twilight waarin je zelf de overeenkomsten kunt ontdekken tussen deze kunstenaars. We hebben boeiende werken geselecteerd en hopen u te mogen verwelkomen.

Welkom op zondag 26 februari 2023 voor de opening van deze expo. De vernissage start om 11u. Je kan de expo ook al komen bekijken van de dag ervoor 25 februari. Deze expo loopt dan tot 26 maart 2023.

Groeten

John en Veerle

Galerie10a

Zolderstraat 10a

8553 Otegem

JONAS LOELLMANN - foto's

DOMINIQUE VANGILBERGEN - tekeningen en schilderwerken

 

 

Vanaf 13 mei nodigen we jullie graag uit voor onze zomerexpo ‘Afterglow of a daydream’. Hier tonen we foto’s van Jonas Loellmann en tekeningen en schilderijen van Dominique Vangilbergen.
De expo zal lopen van 13 mei tot 18 juni. We nodigen jullie graag uit voor de vernissage op donderdagavond 11 mei 2023 om 19 u.

Jonas Loellmann 
De foto’s van Jonas Loellmann hebben een bepaalde gloed in zich en bezitten tegelijkertijd een bepaalde rust die binnenkomt wanneer je ervoor staat.
Vaak speelt de kunstenaar met analoge technieken of overbelichting om een bepaalde sfeer te creëren. Via zijn foto' s nodigt Jonas Loellmann de kijker uit om deel uit te maken van zijn diepe fascinatie en verlangen naar verbinding.

Verbinding met die indrukwekkende natuur in dialoog met de mens. In zijn werk, dat vaak geïnspireerd is door het oncontroleerbare karakter van die natuur en de emoties die deze in hem oproepen, weet hij snel voorbijgaande momenten om te zetten in poëtische beelden. Het zijn foto’s die licht en harmonie onthullen.

We tonen enkele grote oceanviews en ook een reeks foto’s uit het Panamese oerwoud. De kunstenaar ontdekte er dia’s in een verlaten observatiecentrum. De aangetaste negatieven werden door de kunstenaar opnieuw ingescand en vergroot en dit resulteert in oogverblindende composities met verrassende elementen.

Jonas Loellmann (1981) groeide op in het zuiden van Duitsland, op het platteland. Al op jonge leeftijd voelde hij een diepe noodzaak om de schoonheid van het moment te delen en fotografie werd voor hem een geweldig middel om dit te doen. Na zijn schooltijd besloot hij 6 maanden in Costa Rica te gaan wonen. Hier vervulde hij zijn droom om aan de oceaan te wonen en deze ervaring opende een deur om te reizen en de wereld te ontdekken. Het hoeft niet te verbazen dat oceaanfoto’s dan ook steeds terugkeren in zijn oeuvre. Jonas is aangetrokken tot de zee en als fanatieke surfer trotseert hij graag fysiek de elementen.

In 2004 verhuisde hij naar Nederland waar hij zijn studie begon aan de Academie voor Schone Kunsten in Maastricht. In die periode verbleef hij 3 maanden in New York om er te wonenen te werken aan verschillende projecten.
In 2008 rondde hij zijn Bachelor of Fine Arts succesvol af en woonde voor bepaalde periodes in Berlijn, New York en Rio de Janeiro. In 2011 verhuisde hij terug naar Maastricht waar hij zijn studio inrichtte. Hier kon hij verwerken wat hij onderweg had verzameld. De kunstenaar werkt regelmatig samen met zijn broer en meubelmaker Valentin Loellmann en verzorgt het grafische aspect van de Studio Valentin Loellmann.

Momenteel, als hij niet op reis is, woont Jonas op een woonboot en werkt hij aan zijn fotografie en muziek in zijn studio.
Het maken van muziek is voor Jonas Loellmann een belangrijke dagelijkse bezigheid. Onder ‘Jonas & the imaginary band’ publiceert deze kunstenaar zijn eigen muziek en soundscapes die hij live inspeelt en onder de naam Jonas.San is hij als deejay actief.
 

Dominique Vangilbergen
Ook voor Dominque Vangilbergen is muziek heel belangrijk. Wanneer hij een grote tekening maakt gedurende enkele weken laat hij bepaalde nummers in een loop voortdurend terugkeren.
Door die repetitie creëert de kunstenaar een soort mantra en wordt het tekenen een meditatief moment. De kunstenaar heeft een drumtoestel en na een paar uren intense tekenconcentratie drumt hij de spanning er dan uit. Ook zijn partner Elisabeth is dagelijks met muziek bezig.

Dominique Vangilbergen is een Belgische kunstenaar die in Berlijn woont en werkt. Na een carrière in de grafische sector besloot Dominique te verhuizen naar het eiland Corsica. Daar vond hij rust en kon hij zich terug focussen op zijn tekenwerk. Na enkele jaren verhuisde hij naar het zuiden van Frankrijk om vervolgens in Berlijn te belanden.

Kenmerkend voor de werken van Dominique zijn terugkerende thema’s zoals de architectuur van operahuizen en serres en bovenal is er zijn aandacht voor details. Door een verweving van verschillende werkelijkheidslagen, een opeenvolging van bevroren kaders, wil de kunstenaar ons als kijker confronteren met een elders. De kunstenaar streeft ernaar om parallelle werelden af te beelden waar de mens epische ruimtes en plaatsen verkent. Hij creëert werelden waarin je als kijker ingezogen wordt.       

In 2014 won Dominique Vangilbergen de Saatchi Drawing Award en stelde hij met dat werk tentoon in de Saatchi Gallery Londen. Ook datzelfde jaar werd er werk aangekocht door de Deutsche Bank Collection in Duitsland.

Matt Rota omschrijft zijn werk als ‘X-ray meditation’ in The art of Ballpoint (2015): “It is a technique that requires a lot of time and mastery.”
En hij noemt de dunne balpenlijn waarmee Dominique tekent zelfs ‘the thin blue line between the real, the irreal and the surreal’.

De werken van Dominque Vangilbergen bestrijken dus alle dimensies. Naast die tekeningen tonen we ook enkele geschilderde werken op papier en hout die droomwerelden voorstellen.

Terugkerende thema’s in deze reeks zijn de natuurelementen.Een decennium geleden startte de kunstenaar een reeks over de 4 natuurelementen: geoscopies (aarde), waterscopies (water), pyroscopies (vuur) en aeroscopies (lucht).

De complete serie is een eerbetoon aan de verdwijnende wereld en legt op een esthetische wijze het gevoel van verwondering vast. Je ziet er de kunstenaar in als ontdekkingsreiziger, voortdurend op zoek naar nieuwe gebieden en impulsen.

Titel
Als titel kozen de kunstenaars voor Afterglow, de nagloed van de ervaring, gekoppeld aan de dagdroom. De droom als ultieme en noodzakelijke ontsnapping.

Is het ook dat niet wat ons zo graag naar kunst doet kijken, even weg kunnen glippen naar een andere plek?
We denken dat onze selectie werken die kwaliteiten heeft en nodigen jullie graag uit naar deze expositie.

Welkom!
John en Veerle
Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

Jan Dheedene // Alexander D'Hiet 

 

Na een deugddoende zomervakantie starten we het nieuwe seizoen met de expo All that jazz waarbij we foto's presenteren van Alexander D'Hiet en schilderijen en sculpturen van Jan Dheedene. We heten u welkom op de vernissage op vrijdagavond 15 september om 19 u. 

De voorbije twee jaren stonden we met onze galerie op het North Sea Jazzfestival in Rotterdam, het grootste indoorjazzfestival ter wereld. Tussen de gesprekken op onze kunststand namen we de tijd om enkele concerten mee te pikken. Memorabel voor ons waren in die voorbije edities de optredens van Pharoah Sanders, Avishai Cohen en Alabaster DePlume om er slechts enkele te noemen.
Dit jaar werden we diep geraakt door de saxofonist Kenny Garret met zijn ongelooflijke energieke band. Ze brachten hun recente album Sounds From The Ancestors en dat album is een zoektocht naar de wortels van de jazzmuziek. Beluister misschien eens het titelnummer ‘Sounds from the ancestors’. Dit nummer begint zeer ingetogen en breekt dan los.
Met dit album gaat de saxofonist terug in zijn herinnering naar zijn kinderjaren in Detroit, waar hij de sound van John Coltrane opzoog, maar ook die van Marvin Gaye en Aretha Franklin. Tegelijkertijd hoor je in dit album Afrikaanse klanken. Het geheel is opzwepend en betoverend. Dat vond ook het publiek tijdens North Sea Jazz en het resultaat was een swingende ervaring waarbij het publiek ging rechtstaan.

Zo’n live concert is een ervaring die moeilijk onder woorden te brengen is, maar het raakt alleszins een diepe snaar. Muziek, van gelijk welk genre, geeft ongelooflijke impulsen en kan zoveel emoties en herinneringen triggeren.

Toen jazz zich in Amerika ontwikkelde in al zijn vormen, gaven die nieuwe geluiden aan zoveel kunstenaars nieuwe impulsen en dit resulteerde onder andere in een vrijere manier van kunst maken. Zo heeft het jazz-subgenre bebop bijvoorbeeld een directe invloed gehad op de abstracte dripping-schilderijen van Jackson Pollock.

De voorbeelden van kunstenaars die getuigen over de impact van deze muziek zijn legio. Ook voor de kunstenaars die we nu brengen zijn er duidelijke linken met jazzmuziek.

Jan Dheedene over jazz

Wanneer ik luister naar Monk’s mood van Thelonious Monk voel ik schoonheid en troost. Vooral de live opnames getuigen van een ongelofelijk authentiek creëren vanuit z’n intuitie.
Er is steevast die ritmische as waar Monk z’n improvisatie rond drapeert, met horten en stoten, soms wringt het, lijkt hij te versnellen of te vertragen, gespeeld met een nooit aflatende verwondering, Zijn muziek is naar mijn gevoel de verklanking van la condition humaine. Monk speelde om zich te bevrijden van het onrecht dat vervat zat in het tijdsgewricht waarin hij leefde.

Ook John Coltrane sluit hier naadloos bij aan. De ultieme live improvisaties, zijn van een shockerende intensiteit en authenticiteit. Met z’n quartet zocht hij in de jaren zestig een uitweg uit de verstikkende onrechtvaardigheid van de rassenscheiding. Zijn muziek is als Los Capricos van Goya, een eruptie van verontwaardiging, als een force of nature die lijkt te creëren vanuit de chaos, maar in het centrum ervan ontwaar ik steevast een kern van verstilling en schoonheid.

Jan Dheedene's werk getuigt van een unieke stem. Ik volg deze kunstenaar al meer dan 20 jaar en nog steeds ben ik geraakt door zijn werk en ben ik onder de indruk van zijn zoektocht. Naast schilderijen en collages focust deze kunstenaar zich de laatste jaren op sculptuur. Met diverse gevonden materialen maakt hij sculpturen die al wroetend tot leven komen. Naast sculpturen tonen we een reeks schilderijen op houten panelen die de kunstenaar betitelt als ‘De laatste mens’.
Voor Jan Dheedene is het creëren een innerlijke noodzaak die inzichten, schoonheid en troost verschaft. We zijn nietige wezens die allen hetzelfde lot ondergaan en voor Jan Dheedene is kunst maken het enige antwoord hierop.

In een artikel in The Art Couch verwoordde Frederik De Meyer zijn methodiek heel treffend. Over de titel van een eerdere expo Niets om alles schreef hij het volgende:

Niets om alles geeft goed de dichotomie aan die de essentie van zijn werk vormt: een leegte die hij dan eens tracht te verwerven, dan weer te vullen. De “demonen bezweren” door op zoek te gaan naar een spirituele essentie, een zuivere plek waar “tijd en ruimte verdampen”. Dit kan op verschillende manieren, uiteraard, maar voor Jan bestaat er maar één: kunst maken.

 

Alexander D’Hiet

‘All that jazz’ vat simpelweg alles samen: de volledige deal, inclusief elk detail en aspect van het geheel.
 

De foto’s van Alexander D’Hiet zijn sober en bevatten ook een kracht die gematcht kan worden met originaliteit. Zijn composities zijn vaak uitsnedes van grotere beeldfragmenten en deze passen naar ons gevoel goed bij het werk van Jan Dheedene.

Deze zelfgeschoolde fotograaf legde zichzelf het engagement op om koste wat het kost dagelijks 1 beeld te maken. Alexander D’Hiet is freelance fotograaf voor bekende magazines en zijn persoonlijk werk kenmerkt zich door grafische elementen zoals vlakken en lijnen en is vaak abstract met veel aandacht voor kleuraccenten, lijnen, licht en schaduw. Een constante bron van inspiratie is fotograaf Jack Davison. Hij fotografeert zowel digitaal als analoog en experimenteert met papiersoorten en manieren van inkaderen.

Toen we op atelierbezoek gingen bij Alexander in Brugge waren we gecharmeerd door de sfeer in zijn huis en de kunstopstelling van eigen werk in zijn slaapkamer (met rode tape) prikkelde onze verbeelding. Het was geen toeval dat Miles Davis die middag door zijn boxen klonk en bij een koffie en daarna ook Wim De Craene maakten we plannen om tentoon te stellen.

Pieter De Cnudde omschreef het werk van Alexander D’Hiet heel raak:

Toen Alexander D'Hiet (1982) op sabbatical ging in het buitenland, vond hij in zijn camera zijn trouwste metgezel. Zonder theoretische of praktische achtergrond ontwikkelde Alexander in de loop der jaren zijn eigen stijl, gesterkt door zijn aantrekkingskracht op het mysterie van vormen en lijnen.
Al snel ontdekte Alexander dat zijn interesse lag in hoe momenten van het dagelijks leven met elkaar verbonden zijn door de knopen van de tijd. Door deze vast te leggen, bevond hij zich op de rand van licht en schaduw en bovendien op de rand van het kader.
Zijn foto's zijn evenzeer een ervaring als een onderzoek. Een onderzoek naar perceptie, naar contrast en naar onszelf.

Niet beperkt door regels zweeft Alexander door de omgeving met behulp van polaroid, digitale en analoge fotografie. Hij gelooft er heilig in dat je iets kunt creëren vanuit het niets, en gebruikt deze overtuiging onbewust op zijn reizen door heel Europa.

Alexander D'hiet is een autodidactisch fotograaf met weinig beperkingen. Het is het grenzeloze dat zijn creativiteit voedt en hem meeneemt naar de scheidslijn van licht en duisternis.

 

Kom de duotentoonstelling All that Jazz van Alexander D’Hiet en Jan Dheedene bekijken. Van 16 september tot 15 oktober 2023 in Galerie 10a in Otegem. All that jazz – ‘en nog zoveel meer’ …

De vernissage is op vrijdagavond 15 september om 19 u.

Welgekomen!
John en Veerle

Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

 

 

Francis Bekaert
Barry Camps
Bieke Depoorter
Kobe De Peuter
Hanne De Wandel
Dario D’Aronco
Jan Dheedene
Alexander D’Hiet
Bart De Zutter
Sarah Eechaut
Nick Geboers
Marc Goddefroy
Lode Laperre
Anne Marie Laureys
Catherine Lemblé
Jonas Loellmann
Liesbeth Marit
Johan Parmentier
Sarah Pschorn
Stefan Peters
Julius Stibbe
Johan Tahon
Sigrid Tanghe
Nico Vaerewijck
Dominique Vangilbergen
Lotte Vandeghinste
Bart Vandevijvere
Brecht Vandenbroucke
Elia Vanderheyden
Frans Vercoutere
Ronald Zuurmond

We nodigen jullie graag uit naar de expo ‘Petits objets a’ waarbij we een verzameling kleine werken zullen tonen van kunstenaars die we al gebracht hebben, maar tegelijkertijd presenteren we ook werken van kunstenaars die we nog nooit eerder hebben getoond.

Kleine objecten zijn fascinerend. Om de een of andere reden charmeren ze door hun formaat en worden het objecten die we koesteren.

We heten jullie welkom op vrijdagavond 1 december voor de vernissage van deze expo. Deze zal dan lopen tot 31 december 2023.

Met onze groepsexpo Petits objets a maken we een knipoog naar het begrip 'objet petit a' bedacht door Jacques Lacan. Deze psychoanalyticus benoemde het object dat ons verlangen veroorzaakt met de kleine letter a.

Lacan gebruikte de letter a als een logische waarde, gebaseerd op algebra. Het is een concept dat hij gebruikte om een metafoor toe te kennen aan het idee van verlies. Het gaat niet om iets dat je bent kwijtgeraakt, maar eerder naar het constante gevoel dat er iets ontbreekt in je leven. 

Het Lacanisme is best ingewikkeld en maakt gebruik van complexe taal en concepten, maar ik vond die term heel mooi passen bij het idee om eens een expo te maken met kleine werken.

Objet petit a is een ontwikkeling van het concept van het object in de psychoanalytische theorie. Er waren al voorgangers die erover hadden geschreven. Lacan nam Freuds 'verloren voorwerp van verlangen’ als referentie, maar was ook geïnspireerd door het ‘overgangsobject’ van Donald Winnicott en het ‘deelobject’ van Melanie Klein.
Lacan sloot dus aan bij de freudiaanse hypothese die verwijst naar het ‘verloren object van verlangen’ als iets dat onophoudelijk wordt gezocht en nooit wordt gevonden.
Is dat misschien de reden waarom verzamelaars obsessief blijven zoeken naar nog een ontbrekend stuk in de collectie?

Hoewel dit concept nog verder reikte, verwijst het object a naar de beginletter van ‘autre’, wat in het Frans ‘ander’ of ‘een ander’ betekent, een verwijzing naar het ‘andere’ object van verlangen dat steeds opduikt.
Samengevat, het petit objet a wijst op het onbereikbare. Het is het object van de oorzaak van het verlangen of het raam dat de afwezigheid ervan laat zien.

We hopen op deze expo te kunnen verrassen met enkele intieme werken die het verlangen misschien kunnen prikkelen. Welgekomen!

 

Groeten

John en Veerle

 

 

 

LODE LAPERRE EN YUMIKO YONEDA

We nodigen jullie graag uit voor de komende duotentoonstelling Sense(i) van Lode Laperre en Yumiko Yoneda. De vernissage van deze tentoonstelling is op vrijdagavond 23 februari om 19u.

In de titel Sense(i) schuilt een waarde, draagwijdte en een vleug filosofie uit het Oosten. De titel 'Sense(i)' kan je op verschillende manieren lezen en interpreteren. In de eerste plaats zie je het Japanse woord voor leraar of meester: sensei, maar je kan ook het Engelse woord 'sense’ of gevoel zien gevolgd door een i tussen haakjes, als een omgekeerd uitroepteken.

Sense kan meerdere betekenissen hebben: bedoeling of zin, gevoel, maar ook zintuig. Misschien zijn dit wel de drie voornaamste drijfveren die de beeldende kunstenaar tot de artistieke creatie leiden. Iedere kunstenaar wil een betekenis, bedoeling of boodschap in zijn werk leggen en laat zich daar bij leiden door gevoel of intuïtie en zintuiglijke waarneming.

Het gevoel of de intuïtie ("sense") als de leermeester (“sensei”) van de kunstenaar?

Lode Laperre hebben we al verschillende keren tentoongesteld in onze galerie en we kijken iedere keer uit naar zijn nieuwe werken. Lode Laperre is zeer oosters geïnspireerd en de podcast ‘Het gele gebaar’ naar aanleiding van zijn eerdere solotentoonstelling Eidolon is nog altijd een bijzonder document waarin de kunstenaar zijn fascinatie voor het oosten bespreekt. Je kan deze hier makkelijk terugvinden: https://open.spotify.com/episode/7gjMHjeCJrhqWURtDKuHg0

Recent had Lode een zeer succesvolle solotentoonstelling in Lissabon en nu is er voor het eerst werk te zien in Sydney, Australië. De voorbije jaren stelde deze kunstenaar geregeld tentoon in Taiwan en was hij ook te zien op de gerenommeerde beurs Art Beijing in China.

Het is ons inziens geen toeval dat de kunstenaar in het buitenland erkenning krijgt. Hij heeft een eigen unieke schilderstijl en heeft zich altijd wars gehouden van tendensen.

Voor het eerst presenteren we ook sculpturen van Yumiko Yoneda. Deze Japanse kunstenares woont al enkele jaren in Den Haag en heeft net als Lode Laperre een heel unieke beeldtaal die een bepaalde rust uitstraalt. Het was de wens van beide kunstenaars om eens samen tentoon te stellen. Ze hebben een grote bewondering voor elkaars werk en hun werken harmoniëren.

De tentoonstelling zinspeelt ook subtiel op enkele iconen en schoonheidsidealen uit de oosterse cultuur. Er zijn linken te leggen met enkele typische fenomenen zoals het kamerscherm, de zen- of rotstuin, principes als eenvoud en leegte, liefde en eerbied voor de natuur uit het shintoïsme, het landschap in de Japanse prentkunst …

Veel om te ontdekken dus. 

 

Lode Laperre
Op de website van Lode Laperre staat een mooie tekst 'Hemellicht, oneindigheid' van Joy Lai, de directeur van het Juming Museum in Taiwan.

Joy Lai: 'Hemellicht. Oneindigheid.':

‘Tijdens de zomermiddagen in Taiwan valt er vaak een noordwestelijke regen. Als kind staarde ik na een stortbui naar de kleine en grote plassen op de modderige grond, en de ondiepe plassen weerkaatsten het hemellicht, alsof ik per ongeluk in het diepe en ondoorgrondelijke water zou kunnen vallen.

Als ik naar de schilderijen van Lode Laperre kijk, heb ik het gevoel dat ik terug ben bij het kind dat naar de plassen staart, tegenover een tweedimensionaal vlak kunstwerk, maar toch in een diepe driedimensionale ruimte turend. Het zijn schilderijen en beeldhouwwerken tegelijk.

Vanaf een afstand zie je een abstract schilderij; van dichtbij trekt de textuur op het canvas de aandacht, tot in elk detail. De gebarsten sporen, geschraapte patronen, kleurlagen als archeologische vindplaatsen, af en toe toegevoegde lijnen, trekken je naar binnen als boeken die tot in detail kunnen worden gelezen.
De acrylverfschilderijen van Lode Laperre, gemaakt met zijn unieke artistieke vocabulaire, geven abstracte schilderijen meer “diepte”. Zelfs in de dwarsdoorsnede van de snij- en littekens kun je de gelaagdheid en golving van het ondiepe reliëf lezen.’

 

In haar tekst verwijst Joy Lai ook naar het concept van de ‘palimpsest’, een term die de kunstcriticus Willem Elias koppelde aan de werken van Lode Laperre.

Elias vergeleek de afgeschraapte en herschreven teksten op kostbaar perkament met de werkwijze van Lode Laperre.

‘Honderden jaren geleden werden in Europa, om duurzaam gebruik te kunnen maken van kostbaar perkament, eerdere teksten vaak afgeschraapt en herschreven op het perkament. De sporen van de oude tekst en de afgekrabde markeringen bleven duidelijk zichtbaar, net zoals in Lode Laperres artistieke concept waarbij de creatieve tijdlijn van stapelen, schrapen, snijden en overlappen in zijn werken gecomprimeerd wordt.’

Daarnaast legt Joy La ook linken met de Chinese polychrome laktechniek Qidiao. Er zijn verschillende doeken van Lode die deze titel dragen en die aldus verwijzen naar die oude schildertechniek.

Joy Lai:

‘De kunst van de neushoornhuidlak vindt haar oorsprong in de schoonheid die van nature is ontstaan door de slijtage van leren, met lak beschilderde wapen- en paardenuitrusting. Het boek "The Record of Lacquer Decoration" van de beroemde lakmeester Huang Cheng uit de Ming-dynastie vermeldt: "De neushoornhuidlak, ook bekend als Ti Xi of Xi Pi, toont motieven van wolken, ronde bloemen en dennenschubben, waarbij de rode kleurvlakken en opvallend gladde oppervlaktes wondermooi zijn”.

Anders dan de schoonheid van de glad gepolijste oppervlakken in deze lakkunst, zitten de schilderijen van Lode Laperre vol met ruwe en ruige sporen van de tijd. Dat zie je ook in zijn serie verfsculpturen, getiteld "Coprolites", die de sporen van het verleden van creaties en hun omgeving vastlegt en bewaart als fossiele getuigen. Deze relicten dragen in belangrijke mate bij tot de algehele beleving in zijn werk.

De werken van Lode Laperre zijn dus niet alleen esthetisch, maar brengen ook een gevoel van geschiedenis, tijd en herinnering over. Door zijn unieke artistieke taal nodigt hij de kijker uit om na te denken over het verstrijken van de tijd en de betekenislagen die in zijn werken zijn ingebed.'

 

Ik integreer deze tekst grotendeels omdat deze de essentie van Lode Laperres werk zo goed weergeeft.

 

Yumiko Yoneda

Ook over het werk van  Yumiko Yoneda vond ik een boeiende tekst van de hand van Philip Peters. Met als titel ‘De kracht van het kleine: alles of niets’ legt de Nederlandse kunsthistoricus Peters linken met de oosterse én westerse kunstgeschiedenis.

Peters heeft het over westerse en oosterse attitudes die elkaar raken of langs elkaar heen schuren. Deze overeenkomst zie ik ook bij de schilderwerken van Lode.

De werken van Yumiko zijn gemaakt uit kunststof en zijn vederlicht. De sculpturen worden heel traag en behoedzaam opgebouwd uit een mengsel van boetseerpasta, gips en piepschuim.
Wat opvalt is dat het bijna allemaal objecten zijn die op verschillende manieren afstammen van de cirkel.

De kunstenares maakt in de voorbije jaren bijzonder veel variaties op dit thema en kenmerkend is veelal de witte monochrome kleur, alhoewel er ook af en toe variaties met grijs of zwart opduiken, maar dit slechts in een minderheid.

Yumiko Yoneda’s wereld is er een van verstilling en contemplatie en je moet de sculpturen zien in het echt. Dan zie je hoe tactiel de werken zijn en merk je de kleine kneepjes die zijn aangebracht. Mooi is alleszins hoe het licht die oneffenheden in een waas betast.

Volgens Peters brengen die sculpturen je op een transcendente manier naar binnen. Zo dragen veel werken de titel Inner Mind, wat duidelijk wijst op een naar binnen gaan.

Over die steeds terugkerende cirkelvorm zegt de auteur:

‘De cirkel is de perfecte geometrische vorm en stereometrisch geldt datzelfde

voor zijn driedimensionale incarnatie, de bol. In allerlei culturen fungeren cirkel

en bol als symbolen van perfectie. De cirkel (bol) heeft geen begin en geen

einde en is overal gelijk. Zijn totale symmetrie benadert de tautologie. In de

perfectie verbergt zich alles, maar omdat alles geen individueel karakter heeft is

het tegelijkertijd ook niets.’

 

Peters gelooft dat het werk van Yumiko Yoneda een constante poging is om de perfectie te benaderen en als zodanig is het een icoon van inventiviteit én van de menselijke onmacht in het communiceren van iets (alles, niets) dat zich nu eenmaal niet laat communiceren, een prachtige paradox waarin de essentie van het mens zijn(…) in een minimaal vocabulaire wordt uitgedrukt.

Yumiko Yoneda speelt telkens met varianten op die basisvormen en maakt zo bijvoorbeeld ook druppelvormen of ovalen en eivormen en soms zitten er kleine minimale deuken in die sculpturen.

Bijzonder is alleszins hoe deze kunstenares in haar presentaties steeds streeft naar een zengevoel of een rust. Dit effect bekomt de kunstenares door de positie van de sculpturen tegenover elkaar te plaatsen met een bewust gekozen afstand tegenover elkaar.

Die uitgekiende presentaties doen denken aan de positie van grote stenen in een zen-tuin. Vaak worden daaromheen kleine steentjes gerakeld als in een patroon van wegebbende golven die dan overgaan in de deining van de andere steen. Een verschilpunt is wel dat ze in de zentuin vaak grillige stenen plaatsen, terwijl de sculpturen van Yumiko eerder egaal zijn van vorm.

Volgens Peters zijn die composities meditatief en stil en voeren de sculpturen als het ware met elkaar een verheven beeldend ‘gesprek’. De moeilijkheid van een dergelijke opstelling is moeilijk te omschrijven, maar wanneer alles op zijn plaats valt en je de juiste opstelling krijgt, lijkt het wel alsof alles met elkaar verbonden is en bekom je, als het goed is, een gezamenlijk krachtenveld waar ook de beschouwer stil van wordt.

We hopen dit effect te kunnen overbrengen op jullie als toeschouwer. We kijken er naar uit om jullie te mogen verwelkomen voor deze unieke duotentoonstelling.

Welkom alvast voor de vernissage van deze expo op vrijdagavond 23 februari vanaf 19u. De expo loopt dan van 24 februari tot 24 maart 2024.

Tot binnenkort!

 

John en Veerle

Galerie 10a

Zolderstraat 10a

8553 Otegem

Za en zo van 14 tot 18 u

Jonas Callaert
Dimitri Claerhout
Dario D'Aronco
Catherine Lemblé

 

We nodigen jullie graag uit voor de expo Earthed Works. De vernissage van deze expo houden we op donderdagavond 23 mei om 19u.

De titel betekent letterlijk geaarde werken, werken die een verbinding hebben met de aarde. Metaforisch zien we hier een connectie met een oermaterie of essentie die we herkennen in de werken van de geselecteerde kunstenaars. We brengen 2 schilders, 1 fotografe en 1 kunstenaar die zowel schilderingen als sculpturen maakt. Kenmerkend is de directheid waarmee ze werken.

Dimitri Claerhout debuteert en maakt schilderijen die doen denken aan de werken van Eugène Leroy, maar dan veel monochromer. Zelf noemt hij als inspiratiebron ook de Amerikaanse kunstenaar Milton Resnick en de Belgische kunstenaar Michel Frère. Ik was getipt door een andere kunstenaar uit de galerie die zei dat het iets ongelooflijks was en die ervaring had ik inderdaad toen ik het atelier bezocht van deze schilder. Dimitri Claerhout maakt zelf zijn verf en daarvan heeft hij een massa nodig om zijn gelaagde structuren te bekomen. Zijn palet doet denken aan Vlaamse kleigrond.

De gelaagde schilderijen van Claerhout ontstaan na vele schildersessies. Elk werk begint zonder idee en is pas klaar wanneer het doek in een staat tussen spanning en rust komt. Deze jonge schilder werkt zeer intuïtief en wacht niet op inspiratie, maar gaat onbedwongen en vrij aan het werk en probeert in een staat van automatisme en overgave te komen tijdens het schilderen.
Het doel van het werk is het vastleggen van energie en het creëren van een lading. De krachten die hem in de natuur overvallen, probeer hij in zijn werk vast te leggen.

 Als tweede kunstenaar brengen we Jonas Callaert, een kunstenaar uit Aalst die ook ongedwongen schildert en met zijn kleurrijk palet onderzoek voert. Het landschap is vaak het vertrekpunt voor zijn werk. Het draait daarbij niet zozeer om een specifieke plaats, maar eerder over de impact van kleur, intensiteit en diepte.
Er zijn subtiele verwijzingen naar de traditie van schilderkunst, zoals het raam van Alberti, maar het kan evengoed gaan om verwerking van impressies tijdens zijn vele fietstochten.

In zijn atelier gaan de werken in dialoog met elkaar. Het ene werk kan dan een aanvullend antwoord zijn op het andere of hier net een radicaal tegengewicht aan bieden.
Jonas Callaert volgt hierbij een intuïtie die afstraalt op zijn werken. Hij is verbonden met de Antwerpse galerie De Wael 15 en het is ook daar dat ik van mijn sokken was geblazen door zijn soloshow. Callaert is naar mijn aanvoelen heel vernieuwend in een genre waar zogezegd alles al gedaan zou zijn.

Als derde kunstenaar wil ik Dario D'Aronco voorstellen. Deze Italiaanse kunstenaar studeerde schilderkunst in Rome en ging daarna naar de Van Eyck Academie in Maastricht.
Voor deze show zal Dario enkele muurschilderingen maken in combinatie met 3D-geprinte objecten die hij op internet verzamelt.
Het werk van D'Aronco concentreert zich binnen de canon van de kunstgeschiedenis en de kunstenaar gebruikt deze om onderzoeken te verrichten.

De sculpturen van Dario D'Aronco stellen een gelaagde visie voor op de hedendaagse werkelijkheid. Zijn werken bevinden zich op het spanningsveld tussen abstractie en figuratie, tussen verschijning en leegte. Deze kunstenaar speelt met archeologische overblijfselen die hij opnieuw presenteert in een nieuwe context. Hiervoor maakt hij gebruik van computerrendering en 3D-printing. Gecombineerd met zijn schildertechnieken, zorgt dit voor een fascinerend spanningsveld.

Catherine Lemblé is onze laatste van het kwartet en haar foto’s stralen ook die verbondenheid uit met het aardse. Catherine zal net terug zijn van een langer verblijf in Groenland en haar foto’s hebben een bepaalde directheid die ontroert.
Wij toonden al eerder foto’s uit haar reeks van Spitsbergen, maar voor deze expo focussen we ook op werken uit andere reeksen. Wanneer Catherine aan een project werkt, verblijft ze het liefst wekenlang op eenzelfde plek. Bij voorkeur keert ze ook verschillende keren terug om gaandeweg het landschap te zien veranderen en de inwoners beter te leren kennen.

Zo verbleef ze voor haar recente project, Only Barely Still, meerdere maanden in Spitsbergen om er haar camera te richten op die mythische plek. Ze onderzocht er de onderbelichte aanwezigheid van vrouwen in het Noordpoolgebied.
Van kinds af aan ging Catherine Lemblé veel wandelen in de bergen en tijdens haar studie fotografie herontdekte ze een diepgeworteld verlangen naar de rust en schoonheid van deze afgelegen gebieden.
 

Kom deze expo bezoeken van 25 mei tot 23 juni in Galerie 10a.

Noteer alvast de vernissage in jullie agenda.
Deze houden we op donderdagavond 23 mei vanaf 19u. Welkom!

 

John en Veerle

Galerie 10a - Zolderstraat 10a - 8553 Otegem
Za en zo van 14 tot 18 u

Antonio Faria
Christoph Liedtke
Julius Stibbe
Ronald Zuurmond

 

Met Quatre Mains openen we het nieuwe seizoen en brengen we 4 buitenlandse kunstenaars: Antonio Faria uit Portugal, Christoph Liedtke uit Duitsland en Julius Stibbe en Ronald Zuurmond uit Nederland.

We heten jullie welkom op vrijdagavond 20 september voor de vernissage vanaf 19u.

De muzikale term ‘quatre-mains’ wordt normaal gebruikt wanneer 2 pianospelers samen spelen, maar hier gaat het om 4 unieke handen die toch een soort samenspel geven. Niet in de creatie, want ze werken allen afzonderlijk,  maar in de raakpunten van hun oeuvre.

Als eerste gelijkenis zijn er de florale motieven. Dat is zeker het geval bij Faria, Liedtke en Zuurmond en misschien in mindere mate bij Stibbe, maar toch doen zijn kleurrijke doeken denken aan tuinen of landschappen.

Kenmerkend daarnaast is alleszins hun verfbehandeling en de ongedwongen manier van schilderen. Alle vier  gaan ze heel onderzoekend te werk en blijven ze verrassen met hun keuzes.

Antonio Faria schildert en tekent vooral. Deze kunstenaar uit Lissabon werkt graag in repetitieve reeksen op papier of schilderdoek en uit zijn verbeelding bouwt de kunstenaar barokke landschappen waar geregeld een vanitasmotief in opduikt.

Die fictieve landschappen bezorgen hem een gevoel van melancholie. De kunstenaar is niet geïnteresseerd in de pure representatie van natuur, maar hij gebruikt vaak terugkerende natuurelementen als struiken, planten en bloemen.

António Faria legt zichzelf de discipline op om bijna dagelijks te tekenen en komt daarbij in een voortdurende stille dialoog met zichzelf, Graag laat hij zich verdwalen in zijn creaties en ook als toeschouwer kun je makkelijk verdwalen tussen het gebladerte.

Zijn grote werken zijn vaak modulair opgebouwd uit verschillende tekeningen die dan één geheel vormen. De waarneming van de totaliteit gebeurt pas wanneer ze samen worden belicht, wat het idee geeft van een brede, meeslepende opname. Speciaal voor deze show maakte Antonio zo’n monumentaal werk.
 

Christoph Liedtkes (*1985) werk zagen we voor het eerst in 2021 toen we logeerden in het huis van de keramiste Sarah Pschorn in Leipzig. In de gastenkamer hing een werk van Liedtke dat ons enorm intrigeerde en vanaf die dag begonnen we deze kunstenaar uit Halle te volgen. Typisch zijn de bloemenmotieven en gekraste teksten die zeker doen denken aan de werken van Cy Twombly.

Naast tekeningen en schilderijen maakt Liedtke foto’s en sculpturen énschrijft hij gedichten. In 2018 publiceerde hij zijn eerste dichtbundel “Symmetrie der Risse” en zijn eerste kunstenaarsboek volgde in 2023.  Dat boek ‘Der große Atlasspinner’ (Gedichte, Malerie,  Fotografie) zal ook ter inzage liggen in de galerie. Bij het doorbladeren ontdek je de veelzijdigheid van Liedtkes praktijk en het neemt je als een reisboek mee in zijn mentale wereld.

Volgens Wilhelm Bartsch die het voorwoord schreef, nodigt dit boek uit om nieuwsgierig naar de wereld te kijken en doet het je onverwachte schoonheid ontdekken. Geen perfectie zonder gebreken! Mooi is alleszins hoe alles met elkaar verweven lijkt te zijn. De reisfoto’s vertonen dezelfde terugkerende elementen als in zijn schilderijen.  Erosieprocessen, patina, gelaagdheid, overschrijven…
Bartsch geeft aan dat er soms iets vernietigd moet worden om iets nieuws te creëren.

Liedtke is gefascineerd door transformatieprocessen en zijn poëtische beelden zijn als het ware een ode aan de schoonheid van de wanorde.

Naast het maken van beeldende kunst is taal heel belangrijk voor deze kunstenaar die ook geluidsperformances geeft en lid is van de experimentele No wave muziekgroep Klinke. Een allround-kunstenaar dus of ein Gesamtkünstler!

Christop Liedtke werkt op het snijvlak van beeld en poëzie.

 

Insel

eingeboren in meine insel
verkenne ich vorbeifahrende schiffe.
ich bin ein idiot meiner imagination.
es ist meine schwäche,
dass ich dir alle namen gebe und
doch mir die worte fehlen,
ich zeichne keine karten mehr von dir.
du, zerfließende landschaft, zerrinnst
zwisschen meinen händen.
ich lasse dich gehen, mit
deiner oberfläche, deinem gedächtnis,
wie es erfand seine eigenen gründe

 

Julius Stibbe wordt in Nederland opgemerkt als talentvolle jonge schilder en werd er al genomineerd voor diverse belangrijke prijzen. Zijn aparte stijl is zeer herkenbaar en kenmerkt zich door het gebruik van lumineuze kleuren en een raadselachtige symboliek.
Volgens Eric Corsius ‘bedient deze schilder zich van traditionele technieken en schept hij doeken die herinneren aan expressionisme, fauvisme  en hier en daar zelfs aan magisch realisme…’

Zijn kleurrijke doeken lijken wel stukken uit vervlogen tijden en geregeld zie je terugkerende motieven.
Volgens Nanda Jansen zijn de sferische doeken van Stibbe onmiskenbaar het werk van een schilder met gevoel en ze ziet in zijn jonge  oeuvre een soort dagboek. Volgens haar beweegt deze schilder zich voortdurendheen en weer tussen abstractie en sentiment.

Opvallend aan de doeken van Julius Stibbe is de behoedzame manier van verfaanbrenging, soms pasteus, soms mager, maar altijd met gevoel. Boeiend om te ontdekken is alleszins die afwisseling van dikke lagen met magere stukken, waarbij hij het licht weet te vangen. Tijdens het experimenteren duwt Stibbe soms tegen de mogelijkheden aan.
Af en toe verwijdert deze schilder hele lagen met schuurpapier om dat licht terug te brengen.

Wat lichtbehandeling betreft, werd zijn landgenoot Ronald Zuurmond ooit betiteld als ‘schilder van zwart licht’, wat natuurlijk een contradictie is, maar het vertelt wel iets over de diepte in zijn werk én zijn voorliefde voor donkere kleuren.

Deze schilder volgen we al het langst van dit kwartet en zijn gelaagde  doeken raken ons en dagen ook altijd uit.  Zuurmond is gekend omwille van zijn olieverftaferelen met vazen, maar toch blijft deze schilder niet eindeloos voortborduren op die gekende stijl.

Voor deze rasschilder staat het onderzoek voorop.  Zo loopt ongeveer tegelijk met onze expo een solo bij de Amsterdamse galerie Borzo waar Zuurmond duale kleurvelden zal tonen. Wij tonen enkele werken die aan de basis lagen van deze schilderreeks. Deze werken dragen als titel Echo’s for Equality en bijzonder is hoe elk kleurveld verder echoot en een effect nalaat op het volgende werk.

Van Zuurmond brengen we ook enkele doeken uit de reeks Wailing Wall, hier raakte de schilder gefascineerd door stukken muren vol graffiti waarbij lagen van eerder aangebrachte tags doorschemeren.

 

Hier zien we ook die aandacht voor de schoonheid van het ongewone en het is onder andere dit terugkerende element dat ons triggerde voor de samenstelling van Quatre Mains.
We hopen jullie te kunnen boeien met dit buitenlandse kwartet en we hopen dat hun klanken resoneren.

Kom dit ontdekken tijdens de expo Quatre Mains die loopt van 21 september tot 27 oktober 2024. We houden vernissage op vrijdagavond  20 september vanaf 19u. Welgekomen!

Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem
België

 

 

 

 

 

Bieke Depoorter
Jan De Maesschalck 
Alexandra Leyre Mein 
Nico Vaerewijck 

 

In SCAENAE wordt een wereld geschetst waarin realiteit en vervreemding onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Het gaat over de grens tussen het waarneembare en de verbeelding die het overneemt.
 

Bieke Depoorter begon als documentair fotograaf, maar gaandeweg maakte ze voor zichzelf de noodzakelijke omslag naar werk dat niet meer uitsluitend kan gelabeld worden als fotografie.
Wij tonen tijdens deze expo Scaenae enkele landschappen uit het lopende project ‘Michael’ waar Bieke de verdwijning onderzoekt van een man die ze ontmoette in Portland, Oregon. Nadat hij haar drie koffers met plakboeken en archiefmateriaal gaf, verdween hij plotsklaps. Sindsdien startte Bieke een queeste naar zijn whereabouts en begon ze tegelijkertijd te graven naar de identiteit van deze persoon.
Door dat onderzoek kwam Bieke vaak in de buurt van de machtige berg Mount Hood en voelde ze een diepe aantrekking tot die bijzondere plek. Wij tonen enkele intrigerende foto’s uit deze reeks.
 

Voor deze expo brengen we voor het eerst werken van de topschilder Jan De Maesschalck. Jan werd jaren vertegenwoordigd door de bekende galerie Zeno X die ondertussen haar activiteiten heeft stopgezet en is nu onder dak bij de Braziliaanse galerie Martins & Montero die ook een vestiging heeft in Brussel.
Jan De Maeschalck is een virtuoze schilder die zich voor deze reeks liet inspireren op de oude meesters. Als werktitel bedacht Jan de titel ‘In het licht van mijn oude Meesters’ en ‘F41’.
Een bezoek aan het Prado in Madrid uit 2019 lag aan de basis van deze nieuwe reeks werken.

Hij zag er topwerken van Rembrandt, Vermeer, Velàzquez, Zurbaràn … Foto’s nemen mocht niet, maar Jan nam de informatie gretig op: kleurmengsels, basistonen, verftoetsgebruik, glacislagen en gronderingen.
Bovenal was Jan getroffen hoe deze meesters door lichtweergave en vormsuggesties wonderlijke ruimtes en dieptezicht creëren. Daar werd de basis gelegd voor een nieuwe reeks werken.

Met SCAENAE brengen we ook voor de eerste keer werken van de beeldhouwster Alexandra Leyre Mein. Alexandra is net klaar met haar eerste monumentale bronzen beeld dat een permanente plaats krijgt in de serres van de Brusselse Botanique. Voor deze expo selecteerden we enkele magistrale hoofden in brons en steen. Ze dragen een mysterieuze schoonheid die onmiddellijk appelleert, maar tegelijk vervreemdt.

Bij haar hybride figuren, zie je vaak vezelachtige texturen die doen denken aan boomstammen afgewisseld met smetteloze, gepolijste spiegelende oppervlakken.
In Meins sculpturen zitten diverse materialen zoals marmer en haar subtiel, genuanceerd kleurenpalet lijkt op natuurlijke mineralen.

Als vierde kunstenaar brengen we de schilder Nico Vaerewijck. Nico baseert zich voor zijn schilderijen op eigen foto’s en beeldmateriaal uit de jaren 50 en 60, aangevuld met beeldfragmenten die hij tegenkomt op sociale media. Vaerewijck's werk balanceert tussen de illusie van het herkenbare en de ontregeling van het absurde. Zijn vlugge verfstreken doen meer dan enkel representeren, ze maken onderliggende dingen zichtbaar.

Wanneer we beelden absorberen worden we steeds uitgenodigd om de werkelijkheid opnieuw te bevragen en automatisch gaan we associëren en neemt onze verbeelding het over. Bij het kijken naar kunst is de verbeelding zelfs één van de elementen die het zo boeiend maken.

Met SCAENAE willen we je confronteren met de fragiliteit van onze perceptie. Het gaat om kunstwerken die een bepaalde (filmische?) sfeer in zich dragen en die de verbeelding prikkelen. We denken dat deze sterke line up die kwaliteiten in zich hebben en hopen u te mogen verwelkomen.

De expo loot tot 5 januari 2025. In de kerstvakantie zullen we ook nog extra open zijn op donderdag 26 en vrijdag 27 december, telkens van 14 tot 18 u zoals tijdens het weekend.

Tot binnenkort!

John en Veerle
Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

 

SCAENAE sketches a world where reality and alienation are inseparable. It is about the boundary between the perceptible and the imagination taking over.

Bieke Depoorter started out as a documentary photographer, but she gradually made the necessary shift for herself to work that can no longer be exclusively labelled as photography.

At this expo Scaenae is showing some landscapes from the ongoing project ‘Michael’ where Bieke investigates the disappearance of a man she met in Portland, Oregon. After he gave her three suitcases of scrapbooks and archive material, he suddenly disappeared. Since then, Bieke started a quest for his whereabouts and at the same time began digging for this person's identity.

Through that research, Bieke often found herself near the mighty Mount Hood and felt a deep attraction to that special place. We show some intriguing photos from this series.

For this exhibition, we are bringing works by top painter Jan De Maesschalck for the first time. Jan was represented for many years by the well-known gallery Zeno X, which has since ceased its activities and is now under the roof of the Brazilian gallery Martins & Montero, which also has a galleryspace in Brussels.

Jan De Maeschalck is a virtuoso painter who took inspiration from the old masters for this series. As working titles, Jan came up with ‘In the Light of My Old Masters’ and ‘F41’.

A 2019 visit to the Prado in Madrid was the basis for this new series of works.

There he saw masterpieces by Rembrandt, Vermeer, Velàzquez, Zurbaràn ... Taking photos was not allowed, but Jan eagerly absorbed the information: colour mixtures, basic tones, use of paint strokes, glazing layers and primers.

Above all, Jan was struck how these masters create wondrous spaces and depth perception through light rendering and shape suggestions. There the foundations were laid for a new series of works.

With SCAENAE, we are also bringing works by sculptor Alexandra Leyre Mein for the first time. Alexandra has just finished her first monumental bronze sculpture, which will have a permanent place in the greenhouses of the Brussels Botanique. For this expo, we selected some magisterial heads in bronze and stone.
They bear a mysterious beauty that immediately appeals but at the same time alienates.

In her hybrid figures, you often see fibrous textures reminiscent of tree trunks interspersed with immaculate, polished mirrored surfaces. Mein's sculptures incorporate various materials such as marble and her subtle, nuanced colour palette resembles natural minerals.

As the fourth artist, we bring you painter Nico Vaerewijck. Nico bases his paintings on his own photographs and footage from the 1950s and 1960s, supplemented by image fragments he comes across on social media. Vaerewijck's work balances between the illusion of the recognisable and the disruption of the absurd. His quick brushstrokes do more than just represent, they make underlying things visible.

When we absorb images, we are always invited to question reality anew and automatically we start associating and our imagination takes over. In fact, when looking at art, imagination is one of the elements that make it so captivating.

With SCAENAE, we want to confront you with the fragility of our perception. It's about artworks that carry a certain (cinematic?) atmosphere and stimulate the imagination. We think this strong lineup has those qualities in it and hope to welcome you.

The expo will run until 5 January 2025. During the Christmas holidays, we will also be open at a few extra times, such as on Thursday 26 and Friday 27 December, from 2 - 6 pm, as during the weekend.

See you soon!

John and Veerle

Gallery 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

Strange lands,
              new horizons.

Francis Bekaert
Dominique Vangilbergen
Tom Van Ryckeghem

 

Nog tot 30 maart heten we jullie welkom voor de expo ‘Strange lands, new horizons’. We presenteren schilderijen van Francis Bekaert met tekeningen van Dominique Vangilbergen en brengen voor de eerste keer ook divers beeldend werk van Tom van Ryckeghem.

Als campagnebeeld hebben we een foto gekozen van Tom van Ryckeghem, ‘The Road to Lukomir’. Het zou de titel kunnen zijn van een documentaire of een film. Het beeld toont een pad dat verdwijnt tussen de bergen. Je wordt als het ware uitgenodigd om verder te gaan en te ontdekken wat zich verderop bevindt.

Ontdekkingen doen, nieuwe beelden zien. Het is wat kunstenaars en kunstliefhebbers steeds bezig houdt.
 

Tom van Ryckeghem is verknocht aan de bergen. De voorbije jaren trok hij meermaals door afgelegen gebieden in Europa op zoek naar grenzen en verstilling. Recent maakte hij nog een grote trektocht door de Kaukasus, aan de grens met Rusland. De bergen omarmen en de schoonheid van de ruwe natuur ervaren, het voedt de kleine jongen in hem.

De kunstenaar gebruikt verschillende media om die ervaring te belichten: fotografie, film, tekeningen, objecten, installaties en fotogravure...
Dit laatste is een ambachtelijk procedé waarbij een fotografisch beeld op een metalen plaat wordt gebracht en gedrukt met een etspers.

Tom van Ryckeghem voegt graag gevonden elementen toe aan die beelden en gebruikt daarvoor soms naald en draad. Naaien werkt helend. Het ritmisch op en neer gaan door het handgeschept papier, doet hem zijn wandelingen herbeleven.

In het boek ‘De oude wegen’ van Robert Macfarlane wordt op een intrigerende manier verwezen naar paden. Je kunt op paden net zo goed verdwalen als in de ziel en paden verbinden niet alleen bestaande plaatsen, maar leiden je ook van het pad af de metafysica in en brengen je zo binnenwaarts naar jezelf.

Voor Macfarlane lopen paden even zeer door mensen als door plaatsen en dit is ook het geval bij de exploraties van deze kunstenaars.

Bij mooi weer voelen mensen de kriebels om opnieuw buiten te zijn en zich in het landschap te begeven, de wind te voelen en de einders te bespeuren. Volgens Ton Lemaire in Filosofie van het landschap volstrekt de ontplooiing van een omgeving tot landschap zich niet alleen volgens het ritme van de dag en van de jaargetijden, maar vindt deze ook plaats in de loop van ieder mensenleven. Hij verwijst daarbij naar de ontwikkeling van het kind waarbij iedere fase een opengaan is van de ruimte. Van de nauwe omgeving naar de weidse wereld als het ware. Van kleine, intieme ruimtes naar zolders, tuinen, bossen en geheime plaatsen.

Ook Tom van Ryckeghem voelt die drang om er op uit te trekken en zijn tochten brengen hem naar poëtische plekken die dan de inspiratie zijn voor zijn beeldend werk.

 

Onze tweede kunstenaar is Dominique Vangilbergen, een kunstenaar die in Berlijn woont en werkt en dat zal afwisselen met het dorp Uzès in Zuid-Frankrijk. Dominique heeft een eigen unieke tekenmethode ontwikkeld om op verkenning te gaan.

Zijn typische  getekende blauwe dunne lijnen doen denken aan chinoiserie of aan de blauwdruk van de architect en zelfs aan het fotografische procedé van de cyanotypie.

Door een verweving van verschillende werkelijkheidslagen, een opeenvolging van bevroren kaders, wil de kunstenaar ons als kijker confronteren met een elders. Hij streeft ernaar om parallelle werelden af te beelden waar de mens epische ruimtes en plaatsen verkent. Hij creëert werelden waarin je als kijker ingezogen wordt.

Dominique streeft ernaar om de toeschouwer in de schoenen te plaatsen van de eerste pioniers, de onverschrokken avonturiers en ontdekkers van vervlogen tijden.

Decennialang heeft Dominique Vangilbergen zijn artistieke  onderzoek verdeeld in specifieke series.

In zijn reeks ‘Glasshouses’ en ‘Opera houses‘ gaat het over de poëzie van menselijke constructies waar de kunstenaar dan een nieuw element aan toevoegt.
‘Places and spaces’ zijn doordrenkt met de grimmige schoonheid van de eerste werelden en zijn epische ‘Scapes’ hypnotiseren met hun aandacht voor detail, waarin de toeschouwer met elke pennenstreek in het onderwerp wordt gezogen.

Naast tekeningen op papier maakt de kunstenaar ook geschilderde werken op hout. Het thema in deze reeks zijn de 4 natuurelementen: geoscopies (aarde), waterscopies (water), pyroscopies (vuur) en aeroscopies (lucht). Het is een onderzoek van de natuurelementen gezien door de microscopische lens (scopie) van de kunstenaar.
De complete serie is een eerbetoon aan de verdwijnende wereld en culmineert in het symbool van de vulkaan, het element dat alle andere elementen bevat.
Het is het ultieme beeld van de kunstenaar-als-alchemist in zijn zoektocht om dromen te transformeren in nieuwe horizonten.

 

Als derde kunstenaar kozen we Francis Bekaert. Deze schilder verkent ook imaginaire landschappen en zijn sfeervolle doeken nodigen je uit om zijn werelden te betreden.

In Francis Bekaerts schilderijen wordt de werkelijkheid ontmanteld en heropgebouwd tot een mysterieuze, poëtische wereld. Door lagen olieverf op elkaar te stapelen, creëert hij een diepte die zowel fysiek als metaforisch is.
Deze gelaagdheid nodigt de toeschouwer uit om door de schilderijen te reizen, op zoek naar betekenissen die schuilgaan onder het oppervlak. Zijn doeken kun je lezen als lyrisch abstracte weerspiegelingen van een bepaalde gemoedstoestand.

Bekaerts werk is een ode aan de kracht van de verbeelding en nodigt uit om te verdwalen in een labyrint van licht, schaduw en kleurschakeringen.

Francis Bekaerts manier van schilderen is gericht op het creëren van eigenzinnige en op het eerste zicht mysterieuze beelden. Als toeschouwer zweef je als het ware door het gebied tussen slapen en ontwaken, tussen figuratie en abstractie. Verstrikt in ruimte en tijd.
De subtiele kleuren en de meditatieve sfeer onderzoeken de grenzen tussen realiteit en droom en creëren een wereld waarin de tijd lijkt stil te staan.

Zijn schilderkunst lijkt heel goed te weten wat het doet, zoekend naar broosheid, grenzen aftastend, tot een nieuwe dimensie ontstaat waarin de toeschouwer als passant en observator de mogelijkheid krijgt om tot een eigen interpretatie of projectie te komen.

Volgens de Gentse kunstcriticus Daan Rau is Bekaert duidelijk een schilder pur sang die een boeiend en eigenzinnig parcours aflegt, geïnspireerd (maar niet gebonden) aan het verleden en de grote traditie.

 

Kom de werken van deze 3 kunstenaars bekijken tijdens ‘Strange lands, new horizons’.

De expo loopt nog tot en met 30 maart 2025. We zijn open op za en zo van 14 tot 18u of na afspraak voor andere momenten.

 

Tot binnenkort!

John en Veerle

Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

 

Henk Delabie
Bart Vandevijvere

Met de expo Linea. brengen we schilderijen van Bart Vandevijvere samen met sculpturen van Henk Delabie. Als titel kozen we ‘de lijn’. Een concept dat meervoudig in te vullen is. Bart Vandevijvere schreef er volgende gedachten bij:

Bart Vandevijvere:
'De lijn - linea - is het gemeenschappelijke uitgangspunt bij deze tentoonstelling. Wanneer we even stilstaan bij de titel, dienen zich veel invalshoeken aan.
De lijn roept verbinding en communicatie op maar evengoed de meet of de grens.

De lijn is meer dan een aanzet die aan de grondslag ligt van een schilderij. Ze is meer dan een schets die het schilderproces op gang zet. Ze neemt tevens een essentiële en autonome rol in op het canvas.

Op kleine schaal, en dus gefocust op elk afzonderlijk werk, wordt de lijn ingezet als middel om te markeren, te suggereren en te ritmeren.
Ze is vaak prominent aanwezig. De ene keer als omsluiting van een geometrische vorm, de andere keer als autonoom teken dat zich strak, kronkelend of stremmend over het schilderperk beweegt.

Op macroniveau beschouw ik de lijn als een visualisering van mijn ganse traject, een tijdlijn dus. Zo zie ik mijn ontwikkeling niet als puur lineair, in een rechte lijn. Integendeel, mijn oeuvre slingert zich traag voort, kronkelend en in lussen, waarbij ik opnieuw geconfronteerd word met eerdere, schilderkunstige ontdekkingen, waarbij ik mezelf opnieuw tegenkom.

Zo neemt de lijn een cruciale rol in, ze verbindt gedachten, stemmingen en zones op het schilderoppervlak. Ze heeft alles in handen.'

In veel titels van deze Kortrijkse abstracte schilder duiken hinten op naar experimentele muziek. Het is niet zo dat Bart muziek rechtstreeks omzet al schilderend, maar wel dat hij door het beluisteren van die muziek inspiratie vindt op beeldend vlak. De onverwachte wendingen en impulsen vuren zijn schilderpraktijk al jaren aan.

Zo draagt een vroeger werk van Bart Vandevijvere de titel ‘Lijnen voor Morton Feldman’ en recent zag ik nog ‘Lines for Joëlle Léandre’. Door die expliciete titels bracht de kunstenaar een ode aan de componisten die hem inspireerden. Die lijnen voor Feldman of Léandre kan je zien als geschilderde markeringen, maar het zijn tegelijk ook verwijzingen naar de muzieklijnen.

Andere titels die op een of andere manier de lijn oproepen zijn: Lijnvluchtlijnen, Trespassing Borders, A score, Splitting the Space…

 

Ook aan kunstenaar Henk Delabie had ik gevraagd wat zijn sculpturen te maken hadden met lijnen. Dit was zijn respons:

 

Henk Delabie:
'In m’n werk zie ik twee elementen die daar fundamenteel mee te maken hebben. De lijn als begrenzing van ruimtes en de lijn als minimale sculptuur.
Een reeks polyester sculpturen (Parts, Pieces en Elements) handelt over een menselijke beweging of de aanzet daartoe, het zich verhouden tot de ruimte of architectuur. Dit zijn hoofdzakelijk sculpturen die te herleiden zijn tot lijnen, waarbij volume en materie binnen een lineaire structuur worden gemanipuleerd.

Frictie wordt voelbaar in de subtiele verbuiging van de materie, hoe minimaal ook, steeds onder spanning als een spiertonus.
In tekeningen, studies en vertrekpunten van meer architecturaal georiënteerde sculpturen fungeert de lijn eerder als een grens. Veel van deze sculpturen ontstaan vanuit grondplannen die zich oprichten, waarbij grenzen de mogelijkheden van een binnen en een buiten onderzoeken. Ze spreken over wat niet te zien is.

Het afbakenen van ruimte door middel van een lijn is heel aanwezig in de reeks ‘Concrete Line’. Eenmaal deze sculpturen geplaatst in de ruimte creëren ze een voor en achter.
Oorspronkelijk gebaseerd op de grondplannen van vestingmuren, evolueerden ze naar ‘Tools’. Deze reeks werktuigen nodigen uit tot handelen. Dit handelen hoeft niet concreet te zijn. Zo is ‘Tool for a Blind Spot’ een soort kader waarin je een stuk werkelijkheid omsluit. De door deze tool afgebakende ruimte vraagt om een mentale invulling of juist een leegte.

De ruimte binnen de ‘Blind Spot’ wordt aldus onttrokken aan de leefwereld.'

 

Het is de eerste keer dat we sculpturen tonen van Henk Delabie en we geloven dat ze een interessante connectie maken met de schilderdoeken van Bart Vandevijvere. Kom deze combinatie ontdekken.

We houden vernissage op vrijdagavond 17 mei om 19 u. Save the date!
De expo zal lopen van 17 mei - 22 juni.

 

Tot binnenkort!

John en Veerle

Galerie 10a
Zolderstraat 10a
8553 Otegem

Lost in painting bracht 8 schilders samen die elk een element van het schilderspectrum belichten. Er waren werken van Francis Bekaert, Michaël de Kok (NL), Jan Dheedene, Sigrid Tanghe, Nico Vaerewijck, Bart Vandevijvere, Frans Vercoutere en Ronald Zuurmond (NL).

When we talk about painting, what are we talking about?’, is de inleidende vraag van het boek Vitamin P (Phaidon). Daarin wordt een selectie getoond van wat schilderkunst allemaal kan zijn. 

Schilderkunst kan ons in eindeloze variaties raken en het gebeurt dat we ons verliezen in de magische uitwerking van verf op een drager.
Schilderijen overstijgen wat er op het eerste gezicht te zien is. De randen van het doek kunnen een universum op zich oproepen. Dan hebben we het nog niet over schildertoets, techniek, kleurgebruik, contrasten, materie, verflagen, figuratie, abstractie (of de mengvorm), de exuberantie, het minimalisme, …

Het gaat over de nuance van zwierige borstelstreken tegenover stille, ingehouden vegen. Het gaat over muziek die weerklinkt in de verflagen. En altijd weer is er dat spel van licht.
 

 

 

 

12/9 - 31/10            STIR     Johan Tahon      -    Grafisch werk (1995 - 2020) en kleinsculptuur 

In september en oktober brachten we de expo STIR van Johan Tahon. We toonden het grafische werk van deze kunstenaar gecombineerd met kleine en middelgrote sculpturen. Tekeningen, schetsen en grafisch werk zijn altijd belangrijk geweest voor Johan Tahon en vormen een belangrijk onderdeel van zijn oeuvre. 

Met deze expo brachten we een overzicht van grafisch werk van 1995 tot nu en presenteerden we verrassende recente sculpturen van Johan Tahon.

Vele bezoekers waren verrast door de krachtige sculpturen en de subtiel poëtische toetsen in het grafisch oeuvre van Johan Tahon.

 

Galerie 10a bracht met Bieke Depoorter, Titus Simoens en Lara Gasparotto drie topfotografen in een unieke combinatie. In deze expo ging het niet alleen over het afgebeelde, maar ook over de rol en de positie van de makers. Enkele sfeerbeelden van deze voorbije expo bij nieuws op deze site.

 

Met A new page openden we in januari een pop-up bookstore in de galerie, met bijzondere tweedehandsboeken van een privéverzameling en nieuwe boeken van uitgeverij Hannibal.
Tegelijkertijd brachten we met A New Page een selectie van werk van enkele kunstenaars van de galerie.

 

Met Niets om alles brachten we een solo van Jan Dheedene met schilderijen en sculpturen. Naar aanleiding van deze expo versheen er ook een monografie onder de titel ‘Niets om alles’. Terwijl alles om ons heen steeds versnelt, lijken de schilderijen en sculpturen van Jan Dheedene precies het tegenovergestelde te doen.

"Ik geef tijd aan de dingen, laat ze liever rijpen. Mijn werken zijn gemaakt over een lange periode en bestaan uit een groot aantal lagen verf, lijm, hout, as, stenen, aarde, touw... Ik ben opgegroeid met die materialen en kan me er het best mee uitdrukken. Mijn schilderijen en sculpturen zijn vaak dragende, worstelende en vallende gedaantes in en rond donkere holtes of kraters. Het verwondert me hoe intuïtief alles verloopt. Het is net alsof de schilderijen en sculpturen zichzelf maken, alsof ik enkel nog moet uitvoeren wat innerlijk reeds aanwezig is. Net dat voelt zo bevrijdend, voor eventjes toch."

 

“Mijn hart trilt en ik denk: wat is dat geweldige muziek, zulke klanken heb ik nog nooit gehoord. Die muziek opent een nieuw raam in mijn ziel, en door dat raam waait ongekende, nieuwe lucht naar binnen.”  (Haruki Murakami in 'Romanschrijver van beroep')

Diezelfde impact ervaren we sterk bij de fotografie van Nick Geboers en de keramische sculpturen van Anne Marie Laureys. Hun originaliteit is niet minder treffend. 

Høst betekent zowel 'oogst' als 'najaar' in het Deens en was ook de naam van een kunstgroep met onder meer Asger Jorn, die de basis vormde voor de later ontstane Cobrabeweging. Zij werden geïnspireerd door primitieve volkskunst en maakten veelvuldig gebruik van fantasievormen. Een link die zeker gelegd kon worden met deze najaarsexpo!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Francis Bekaert  //  Hanne De Wandel  //  Bieke Depoorter  //  Tjok Dessauvage  //  Bart De Zutter  //  Jan Dheedene  //  Sarah Eechaut  //  Lode Laperre  //  Liesbeth Marit  //  Johan Parmentier  //  Lieven Segers  //  Johan Tahon  //  Sigrid Tanghe  //  Nico Vaerewijck  //  Brecht Vandenbroucke  //  Bart Vandevijvere  //  Frans Vercoutere  //  Robin Vermeersch  //  Ronald Zuurmond  //  Ward Zwart

 

Met de expo All together now toonden we alle kunstenaars die de eerste 2 jaar in Galerie 10a tentoonstelden.
Het werd een overzicht in sculpturen, foto's, tekeningen, schilderijen en installaties. Enkele foto's vind je bij nieuwsberichten op deze site.

 

Onder de titel ‘Naevus’ brachten we een solotentoonstelling met schilderijen van Lode Laperre. Dit was een bijzonder gelaagd project, want de galerie is gevestigd in het huis van Lode Laperres grootouders zaliger, in de straat waar de kunstenaar ook opgroeide en woonde tot zijn 23ste levensjaar. Naevus betekent moedervlek of geboortevlek en Laperre liet zich voor zijn honderdste tentoonstelling inspireren door herinneringen en ervaringen uit zijn jeugd in dit huis.

In other places - Hanne De Wandel en Frans Vercoutere

Voor onze laatste expo van 2018 combineerden we houtskooltekeningen van Hanne De Wandel met schilderijen en sculpturen van Frans Vercoutere. Hanne De Wandel toonde indrukwekkende tekeningen van haar reis van anderhalf jaar doorheen Latijns-Amerika en van Frans Vercoutere waren bijzondere assemblages te zien die beschilderd waren met zijn arcadisch blauwe luchten. 

 

Met de expo Hinterland verwelkomden we Liesbeth Marit en Robin Vermeersch. Liesbeth Marit toonde fimstills in lichtboxen en twee kortfilms,'Eddy del White' en 'Yuri and the frustration of our ponies'. Door lang aangehouden shots lijken de films van Liesbeth Marit wel tableaux vivants en hiermee toont ze hoe haar schilderopleiding binnensijpelt in haar films.
Robin Vermeersch bracht vloer-en wandsculpturen en intensieve tekeningen. Zijn totaalinstallatie met een beschilderde wand en gekleurde sculpturen in diverse media gaf een bijzondere kijkervaring, waarbij ieder facet een onderdeel vormde van een boeiend caleidoscopisch geheel.
 

Op 1 september openden we een vierdaagse pop-up in Waregem. Op het adres Henri Lebbestraat 25 in Waregem toonden we schilderijen en sculpturen van Jan Dheedene.

 

In 'Land-and stonescapes' brachten we Francis Bekaert en Johan Parmentier. Francis Bekaert was in 2016 de winnaar van de Gaverprijs. We brachten deze beloftevolle schilder in combinatie met de bijzondere stenen en bronzen sculpturen van Johan Parmentier. De werken van Johan Parmentier hebben een tijdloos karakter door hun soberheid en verstilling. Ze doen denken aan archaïsche beelden, monolieten uit een ver verleden. Deze verstilling ging mooi samen met de mysterieuze doeken van Francis Bekaert.

 

 

 

 

Met ‘Beyond reasonable doubt’ brachten we recente schilderijen van Bart Vandevijvere en dit was tegelijkertijd de eerste solo in onze galerie. De titel vertelt over de schilderkundige zoektocht van Bart Vandevijvere en draagt twee uitersten in zich waar de kunstenaar al lang mee speelt: toeval en controle.

De schilder begeeft zich vaak in tussengebieden en zoekt de tegenstelling controle-toeval bewust op. Die abstracte zoektocht is een evenwichtsoefening tussen beheersen en loslaten. Hierbij gaat de schilder heel procesmatig te werk en dragen de verschillende fasen bij tot een grote gelaagdheid. Vormen en verflagen worden bovenop elkaar aangebracht, maar evengoed weer weggewassen, tot de perfecte spanning wordt bereikt. In deze zoektocht vindt de schilder een inspiratiebron bij hedendaagse improvisatiemuziek.

 

 

De BADbeurs (Belgian Art en Design) in het Genste congrescentrum was onze allereerste beurs en we toonden foto's van Magnumfotografe Bieke Depoorter, schilderijen van Bart Vandevijvere en sculpturen van Bart De Zutter.

Throughout the northern districts

Met Throughout the northern districts presenteerden we werken van Sigrid Tanghe en Nico Vaerewijck. Nico Vaerewijck baseert zich als schilder vaak op filmstills en toonde een nieuwe reeks werken waarin lichtcontrasten een belangrijke rol speelden. Met zijn kenmerkende impulsieve toets balanceert Nico Vaerewijck op de grens tussen abstractie en figuratie.

Van Sigrid Tanghe waren er virtuoze tekeningen te zien in vloeiende aquarelverf die een noordelijke sfeer uitademden. Met boeiende composities van niet-te-temmen herten, geweien, handen en gezichten en bracht deze kunstenares een intieme en interne wereld naar buiten.

 

 

Met DE NATURA brachten we werken van Bart De Zutter en Ronald Zuurmond (NL).  Voor deze expo toonde Zuurmond een reeks schilderijen van waterplanten. De doeken bestonden uit krachtige en pasteus opgebrachte verflagen waarin het licht behouden bleef. Dit combineerde goed met de poëtische houten en bronzen sculpturen van Bart De Zutter. 
In deze expo illustreerden beide kunstenaars hun diepe verbondenheid met de natuur.

 

 

In de tentoonstelling Schaduwen ontmoetten de tekenaar Ward Zwart en de fotografe Bieke Depoorter elkaar in een filmische kijk op hun omgeving. Van deze expo verscheen een mooi artikel in de krant De Standaard waarin beide kunstenaars geïnterviewd werden.

Tijdens deze expo toonden we de kortfilm Sète van Bieke Depoorter in een speciaal daarvoor gebouwde hut en Ward Zwart maakte voor deze expo een indrukwekkende muurtekening. 

 

 

 

Na de openingstentoonstelling Initium brachten we Jan Dheedene en Sarah Eechaut. Onder de titel 'Sloh moh shuhn' combineerden we schilderijen en sculpturen van Jan Dheedene met foto's van Sarah Eechaut.

Initium was de openingstentoonstelling van onze galerie. 

Er was werk te zien van de beeldhouwers Johan Tahon en Johan Parmentier, de fotografes Bieke Depoorter en Sarah Eechaut, de schilders Jan Dheedene, Nico Vaerewijck, Bettie Van Haaster (Nl) en Ronald Zuurmond (Nl).  Daarnaast toonden we ook nog werk van Lieven Segers en Brecht Vandenbroucke en tekeningen van Ward Zwart.

Van deze opening werd een reportage gedraaid op de West-Vlaamse televisie.